Gra o tron (2011) s08e03 The Long Night (2019) - Sprawdź informację o tym odcinku: obsada, twórcy, galeria i forum odcinka. Sezon 8, Odcinek 3. Lista odcinków Richard E. Grant Izembaro. Xena Avramidis Wojowniczka / Prostytutka. Essie Davis Lady Crane. Kevin Eldon Camello / Złoty płaszcz. Joseph Naufahu Khal Moro. Murray McArthur Starszy dzikus. Stella McCusker Staruszka. Em Scribbler Prostytutka przebrana za Matkę. Rosie Ruthless Prostytutka przebrana za Staruchę. See more of Gra o tron Sezon 8 Chomikuj, CDA, CAŁY Online” on Facebook. Zalukaj.pl- opinie użytkowników . Movie. ŻABKA Daszyńskiego 4 A. Grocery Store. Tuburda Z jednej strony dobrze , z drugiej źle , moim skromnym zdaniem nie potrzebnie rozbijali 3 tom na więcej niż 1 sezon , nie wiem czemu ale spokojnie mogli nakręcić 12 lub 15 odcinków w 3 sezonie opartym tylko na Nawałnicy mieczy lub mogliby przedłużyć odcinki np. każdy do 1h , wiem względy finansowe ale HBO to jedna z Niedawno zakończył się trzeci sezon popularnego serialu HBO „Gra o Tron”, którego fani niepokoją się o malejącą w szybkim tempie liczbę bohaterów. Serial jest adaptacją serii powieści fantasy George’a R.R. Martina Pieśń lodu i ognia, która stała się inspiracją dla komentarzy wszelkiego rodzaju - z książek tych można Gra o tron Sezon 1-8 [BOX] [30xBlu-Ray 4K]+[3xBlu-Ray] Game of Thrones. Kraj: USA Rok produkcji: 2011 Reżyseria: Daniel Sackheim, David Nutter, Matt Shakman, Jeremy Podeswa, David Petrarca, Alan Taylor, Alex Graves, Michelle MacLaren, Timothy Van Patten, Daniel Minahan, Jack Bender, Mark Mylod, Neil Marshall, Michael Slovis, Brian Kirk, Alik Sakharov, Miguel Sapochnik, David Benioff, D.B. Weiss hcP3. Contact About Jobs English Home Fire Engines Equipment vehicles Pump Engines Mobile Water Supply Systems Turntables Tank vehicles Specials Crashtenders Command vehicles Diver vehicles Forest Fire Fighting vehicles Medical Intervention Ambulances Emergency Rescue Police Intervention vehicles Office vehicles Riot Control vehicles Dog Brigade Utility Vehicles Alu & Plywood Boxes Double cabs Mobile Workshops Services News Blog Hello there! Don't have any widgets yet? Don't worry. Just go to your Widgets Settings to add some widgets here. © Somati Vehicles. All rights reserved. Gra o Tron odcinek 5 sezon 8 RECENZJA. Już tylko jeden odcinek dzieli nas od zakończenia hitowej produkcji Gry o Tron. Czy piąty odcinek serialu godnie zapowiada oczekiwany finał? Dowiecie się tego, czytając naszą recenzję. Gra o Tron odcinek 5 sezon 8 RECENZJAWielu fanów Gry o Tron od początku tego sezonu grzmiało, że twórcy serialu stracili odwagę i z każdą odsłoną, coraz łatwiej przewidzieć, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Zarzuty kierowano pod adresem scenarzystów - mówiono, że boją się uśmiercać ważne postacie, co było niejako znakiem rozpoznawczym GoT. Oberwał też Miguel Sapochnik - reżyser Bitwy Bękartów i Hardhome. Jego z kolei punktowano za starcie z Nocnym Królem z trzeciego odcinka ósmego sezonu, które dla wielu było rozczarowujące. Piąty epizod powinien właśnie tych fanów serialu zadowolić, bo to jeden z najbardziej krwawych i najlepiej zrealizowanych odcinków, w którym wielu bohaterów żegna się z serialem. Nie przegapcieBielizna erotyczna z Zabrza robi furorę na świecie ZOBACZCIEHoroskop na maj od wróżki Yasminy. Sprawdźcie, co nas czekaWojsko sprzedaje sprzęt na przetargach w maju 2019Rodzinne auto dachowało: Dziecko jest poważnie ranneNajładniejsze maturzystki na studniówkach w woj. śląskimPo pierwsze trzeba przyznać, że jeżeli ktoś po trzecim odcinku miał wątpliwości, co do reżyserskich umiejętności Sapochnika, to po przedostatnim epizodzie GoT, będzie musiał zmienić zdanie. To, co dzieje się w Królewskiej Przystani jest naprawdę świetnie zrealizowane. Sapochnik potrafił idealnie zainscenizować długie, masowe sceny. Jednocześnie umiejętnie zbalansował je z emocjonalnymi wątkami i pojedynczymi starciami. Widać również, że dobrze rozumiał się z operatorem i montażystą, bo także na tym polu, jest to jeden z lepszych odcinków. Jeśli jesteście przed seansem, to musicie się przygotować na pożegnanie z wieloma postaciami. Pod tym względem to także jeden z wyróżniających się odcinków. Na ekranie giną nie tylko statyści, ale i fundamentalni dla całej serii bohaterowie. Od razu jednak uspokajam, scenarzyści w dużej mierze stanęli na wysokości zadania - dobrze emocjonalnie rozegrali te wątki. Podsumowując: To jeden jeden z najlepszych odcinków Gry o Tron ostatnich lat. Realizacyjnie bliski ideału, fabularnie także solidny - kolejny raz można wskazać pewne skróty, jak i nieścisłości, ale w ostatecznym bilansie przeważają plusy. Zobaczcie koniecznieNajdroższe domy w województwie śląskim TOP 20. Poznaj cenyKoszmarny wypadek: Dlaczego kobieta spłonęła w samochodzieKto przepił najwięcej? Oto wydatki na alkohol w miastachNajbogatsi ludzie w Śląskiem. Rankingg Forbes 2019Kalendarz Sportowy: nadzy sportowcy i szczytny cel ZDJĘCIA W PUNKT ODC. 6: Zagłębie Sosnowiec spadło z EkstraklasyKopalnia Zofiówka rok po katastrofie. ZobaczciePolecane ofertyMateriały promocyjne partnera To już koniec Pieśni Lodu i Ognia prezentowanej przez HBO. Ósmemu sezonowi Gry o Tron nie można odmówić rozmachu, efekty specjalne zapierały dech. Fabularnie… no cóż, zakończenie tej historii podzieliło fanów. Zapraszamy na emocjonalne i spoilerowe omówienie finału. Gra o Tron sezon 8, czyli jak upadło serialowe imperium To zdanie jest sztampowe, ale twórcy Gry o Tron naprawdę mieli niełatwe zadanie. Popularność GoT spowodowała, że na każdy kolejny sezon oczekiwaliśmy z rosnącymi oczekiwaniami. Idealne kino fantasy w długiej, wieloodcinkowej formie, coś co nas fascynowało i pozwalało na doświadczenie historii w sposób jakiego jeszcze nie było. Ja też czekałam na ten serial z niecierpliwością. Nie dałam sobie popsuć obrazu spoilerami. Jeśli już coś czytałam, to były to teksty o miscellaneach, takie jak 5 ciekawostek o serialowej Grze o Tron. Wielkie zaangażowanie twórców i obsady – tego nie można nie doceniać. David Benioff i Weiss mieli jednak cały arsenał środków. Mnóstwo pieniędzy (jeden odcinek kosztował około 15 milionów dolarów), genialnie zarysowanych przez Martina bohaterów, plejadę świetnych aktorów oraz trzy smoki… No dobra – dwa żywe, ale na początku mieli i tak trzy smoki. Jak to się stało, że z najlepszego serialu fantasy wszech czasów (wcale nie przesadzam) udało się zrobić coś tak złego, że setki tysięcy fanów podpisało petycję o ponowne nagranie 8 sezonu GoT jeszcze raz? Ja sama spodziewałam się, że po jego obejrzeniu pozostanę z uczuciem z cyklu „już nikt nigdy nie nagra nic tak dobrego” oraz kacem serialowym z serii „nie wiem co dalej z moim życiem”. Okazuje się jednak, że kreatywność ludzka ma granice. Mimo gigantycznego rozmachu film wyszedł zaskakująco niesatysfakcjonujący. Można powiedzieć, że twórcy po prostu wszystko popsuli, chociaż wejście było dobre. Dobry serial poznajesz po tym jak się zaczyna i jak się kończy Początek był świetny. Sceny w Winterfell, tuż przed uderzeniem Nocnego Króla, przedstawiały spotkania po latach, zestawienie ze sobą bohaterów którzy wcześniej mieli trudne relacje, pełną nieufności relację Sansy i Daenerys. Podobnie scena podczas uczty, już po bitwie z Nocnym Królem – same intrygi i knowania. Dobre pierwsze wrażenie zabił jednak pośpiech. Serial zaczął gonić jakimś zwariowanym tempem, które nie wygasło aż do końca. Bohaterowie w ostatniej chwili zmienili się, cofnęli w rozwoju lub zwyczajnie oszaleli. 8 sezon Gry o Tron zabijają skróty fabularne, niekonsekwencja w prowadzeniu postaci i silna chęć jak największego zaskoczenia widzów za wszelką cenę. W związku z tym okazuje się, że nawet jeśli nie umiesz chodzić, to i tak możesz dojść do władzy. Nawet jeśli nie możesz mieć potomstwa i twój ród nie przetrwa, nadal możesz zostać królem. Nawet jeśli władza zasadniczo ci się nie należy, to w dalszym ciągu żelazny tron stoi przed tobą otworem. A raczej stałby, gdyby nie został stopiony. Zakończenie z satysfakcją ma niewiele wspólnego i nie ma co ukrywać – trochę żal, że taka epicka historia kończy się właśnie w ten sposób. Jednym z największych problemów ósmego sezonu Gry o Tron jest jego niedookreślenie czasowe. Nikt nie tłumaczy, ile dokładnie tygodni minęło w czasie podróży od jednego punktu do drugiego. W jednej scenie mamy żal i rozpacz po utracie ukochanej królowej, w następnej widzimy już całą pozostałą przy życiu arystokrację, która zebrała się, aby udzielić Tyrionowi rozgrzeszenia. Wielkie przygotowania do wojny zawarte zostały dosłownie w jednej scenie. Wiele wątków zamieciono pod dywan bądź po prostu ucięto, inne smętnie dogorywają w ostatnich ujęciach. To sprawia, że dylematy moralne i dramaty głównych bohaterów przestają nas obchodzić. A na koniec dzieje się wiele. Dany nie żyje, Jon musi udać się na wygnanie. Północ odrywa się od Siedmiu Królestw jako niezależne państwo pod panowaniem Sansy. Wszyscy bezskutecznie starają się odnaleźć Drogona (po co tak w zasadzie?). Zima powoli odchodzi. Jako widz powinnam odczuwać radość i smutek na przemian, bo zakończyła się jedna z moich ulubionych serii. Zamiast tego twórcom udało się zabić samograj – ewidentnie widać brak George’a Martina wśród ekipy tworzącej całe to uniwersum. Kto umarł w ósmym sezonie Gry o Tron? Spoilery! Śmierć w Grze o Tron zawsze spadała na bohaterów niespodziewanie i nie zawsze miała wiele sensu. Niektóre postaci ginęły z powodu kierowania się miłością, niektóre dlatego, że nie potrafiły zmusić się do miłości. Inne dlatego, że tak bardzo pragnęły zemsty lub zemsta była głównym celem ich wrogów. Ta walka o przetrwanie, taniec z mieczem w dłoni oraz nieustanne wojny i sojusze sprawiały, że Gra o Tron była światem pełnokrwistym. Plot twisty związane z tragicznym końcem głównych bohaterów były nie tylko sposobem na zaszokowanie widza. Silne emocje budowały nową jakość, historia przełamywała bariery schematu i tabu. Do dziś nie pozbierałam się po śmierci Oberyna Martella, a śmierć Joffreya Baratheona wciąż budzi satysfakcję. Śmierci w tym serialu było wiele do momentu, gdy twórcy zorientowali się, że w takim tempie zostanie im zbyt niewielu bohaterów w ostatnim sezonie. Dlatego rozumiem łagodniejszy sezon siódmy, ciszę przed burzą. Nie rozumiem natomiast tego wszystkiego, co działo się od trzeciego odcinka ósmego sezonu Gry o Tron. Tym bardziej, że całość i tak nie miała większego wpływu na dalsze wydarzenia. Nagle okazało się, że historia nieumarłych budowana od pierwszego sezonu to jakieś nieporozumienie. Najlepszą śmiercią była ta związana z Lyanną Mormont, która zginęła w najbardziej epicki sposób jaki można sobie wyobrazić w Grze o Tron. I cóż z tego, skoro wielu nadal nie wie, jak to się stało, bo „kalibracja ekranu zakończyła się niepowodzeniem” i po prostu obraz był zbyt ciemny? Kilka śmierci rzeczywiście wzruszało: Theon Greyjoy odzyskał honor, Ogar dopełnił swój los ginąc w płomieniach, a sir Jorah zginął broniąc Dany. To wszystko było rzeczywiście bardzo ładne, ale… nie budziło już emocji. Podobnie żadnych emocji nie budziła śmierć Daenerys. To powinna być dramatyczna scena, ale pomiędzy Emilią Clarke a Kitem Haringtonem naprawdę nie ma chemii. Ich miłość jest niewiarygodna, dlaczego więc to zabójstwo miałoby takie być? Daenerys Targaryen – królowa popiołów, czyli jak skopać piękny wątek Daenerys była moją ulubioną postacią w całej Grze o Tron. Imponowała mi dziewczyna, która przez lata musiała walczyć o siebie – o to, żeby przeżyć, o ludzi widzących w niej przywódczynię, o maleńkie smoki. Swoimi czynami początkowo udowadniała, że zasługuje na zasiadanie na Żelaznym Tronie. Stanowiła opozycję do ludzi, którzy zupełnie nie nadawali się na władców, najpierw dla Roberta, potem dla Joffreya i Tommena. Była znacznie lepsza od Cersei i zestawienie ich losów równolegle po prostu stanowi niesprawiedliwe rozwiązanie. Przez cały ten czas widziałam w niej nie tylko smoczą władczynię, ale i dziewczynę z głową na karku, umiejętnie wykorzystując własne atuty. Kierowała się zemstą? Być może, ale jej zemsta nigdy nie dosięgała tych najbiedniejszych, którzy nie mogli decydować o swoim losie. Ona nie zawsze była pozytywną postacią, ale nigdy nie była też szalona. Jej osobowość zaczęła się jednak chwiać w posadach, kiedy po raz pierwszy pojawiła się w Winterfell i okazało się, że ludzie niechętnie witali białowłosą Matkę Smoków. Dany obraziła się, mimo że doskonale wiedziała jakiego przyjęcia może się spodziewać. Litości! Nagle jej siła charakteru gdzieś się ulotniła, Daenerys zaczęła bać się o swoją pozycję. Mądra kobieta, za którą ją miałam, zniknęła. Została słaba dziewczyna, grająca w dziwne gierki. Brakowało jej nie tylko cierpliwości, ale przede wszystkim inteligencji. Do głowy uderzyła bohaterce władza, ale przedstawiono to w taki sposób, że naprawdę trudno uwierzyć w zakończenie. Emilia Clarke broniła reakcji swojej bohaterki. Tak, Daenerys przepełniał ból i wściekłość po utracie połowy wojsk, dwóch smoczych dzieci, przyjaciółki i zdrady ze strony najbliższych doradców. Zaślepiająca ją wściekłość powinna jednak zostać wyrażona w zemście na Cersei, nie w rzezi zwykłych ludzi. Jej podboje nie były pozytywne – ona również torturowała ludzi, niszczyła tych, którzy się jej sprzeciwiali. Tyrion słusznie stwierdził, że wszyscy cieszyli się z jej zabijania, kiedy było im na rękę, a teraz cierpieli, gdy nie potrafiła się zatrzymać. Niemniej wymordowanie biedoty w Królewskiej Przystani to krok za daleko w kreacji tej postaci. Jasne i ciemne strony ostatniego sezonu GoT Przez cały ostatni odcinek myślałam o tym, jak bardzo zepsuli moją ulubioną postać. Ale tak naprawdę ostatni sezon zepsuł praktycznie wszystkie postaci. Z wyjątkiem Sansy. To chyba jedyny jasny punkt tego cholernego zakończenia. Jej postać przebyła taką drogę – od naiwnej dziewczynki po kobietę niewzruszenie stojącą przed białowłosą królową, nieulegającą manipulacji. W pełni zasłużyła na koronę królowej Północy. Jasne punkty w większości dotyczą pierwszych odcinków – wiele postaci miało naprawdę mądre teksty, wzruszające momenty i to budowanie napięcia przed atakiem Nocnego Króla dawało się odczuć na skórze. Królowały świetne efekty specjalne. Bitwa w piątym odcinku rzeczywiście wygląda malowniczo. Jeszcze nie dostaliśmy tak dobrego obrazu bitwy w serii fantasy. Warstwa wizualna, scenografia, te tlące się budynki, opadające popioły… Jednak umówmy się. Jeśli historia jest słaba, efektami specjalnymi tego nie przykryjemy. Ostatecznie ósmy sezon Gry o Tron wypada bardzo nierówno. Słaby jest szczególnie finałowy odcinek. Otwarte zakończenie stawiające więcej pytań niż dające odpowiedzi, królestwo bez armii, Jon zesłany za morderstwo królowej na Mur (ale czy lodowy mur nie stracił racji bytu?). Tyrion wiedziony na sąd, podczas którego staje się głównym mówcą, po czym zostaje mianowany namiestnikiem króla. Króla, którym okazuje się Bran. Trójoka Wrona, postać która już niczego nie potrzebuje. Gra o Tron zapadła się pod ciężarem ambicji jej twórców. Ale nie martwmy się na zapas. Być może jednak ruszy fanowska zbiórka crowdfundingowa zapowiadana od trzeciego odcinka i uda się nagrać ten sezon od początku. Myślałam o tym już od dawna. Nawet nie od szóstego sezonu, gdy David Benioff i D. B. Weiss odeszli od książek Martina. Nierówny scenariusz uwidaczniał się na przestrzeni całego serialu. Dla mnie to był zawsze fenomen, gdy świetnie napisanym, poruszającym do głębi scenom towarzyszyły sceny pozbawione jakiegokolwiek wyczucia (nie tylko te na wyrost seksualne). Ale okej, mimo to „Gra o Tron” pozostawała naprawdę świetnym wytworem kultury, raz w niezwykle dramatyczny, inteligentny sposób angażując widza, kiedy indziej – lekko się potykając. Ale powiedzmy, że poziom pozostawał stosunkowo siódmym zobaczyliśmy bardzo dobitnie co się dzieje, gdy twórcy zostają pozostawieni sami sobie, pozbawieni podpory materiału źródłowego. Problem polegał na tym, że bohaterowie zaczynali coraz mniej przypominać samych siebie, ale i też na tym, że to przestało być kino drogi. Przestała liczyć się podróż, docieranie. Pojawiło się kilka fajnych, zapadających w pamięć scen (jak na przykład Nocny Król i jego szybko pędząca włócznia), ale widać było gołym okiem, że to już nie to. Siłą napędową scenariusza przestali być bohaterowie, ich emocje i motywacje, a stały się nią odgórnie ustalone punkty fabularne do inaczej jest w sezonie ósmym i ostatnim, choć tutaj problem urasta do jeszcze większych rozmiarów. Scenarzyści postanowili przedstawić coś, czego wcześniej nie próbowali, a w każdym razie nie na taką skalę – przemianę wewnętrzną bohaterów. Oczywiście, te zmiany nijak się mają do ich niepostrzeżenie staje się seksualnym drapieżcą; raz zachowuje się jak psychopata, kiedy indziej jak człowiek, więc nie wiadomo, o co tu właściwie chodzi. Gendry z całkiem nieoczywistej, dość zdystansowanej postaci, zmienia się w zakochanego, naiwnego gimnazjalistę. Ogar przeistacza się w dobrego tatusia. Brienne i Jamie w pamiętnej scenie sprawiają, że przysłaniamy oczy dłonią z zażenowania. Tormund z fajniego „comic reliefu” nagle zachowuje się jak wciskany wszędzie wioskowy głupkek. Cersei dosłownie przez cały sezon stoi przed oknem i milczy, uśmiechając się połową ust. Nie mówiąc już o Daenerys, której działania z piątego odcinka wywołały istną burzę w kwestii Matki Smoków ,nie dziwi w tym wszystkim tylko jedno – że ludzie dopiero teraz, wydaje się, przejrzeli na oczy. Ostatnia latorośl rodu Targaryenów w ogóle od samego początku była jedną z najsłabiej napisanych i najgorzej zagranych ról. Przepraszam, Emilio Clarke, jesteś niezwykle sympatyczną, ciepłą osobą, ale od lat nie jestem w stanie polubić Twojej gry aktorskiej – w „Terminatorze Genisys” na przykład wcale nie było się, że niemal każdy został usilnie wciśnięty w jakiś stereotyp postaci, a wszelkie niuanse psychologiczne, które potencjalnie komplikowałyby odbiór – widać to po Tyrionie, który zmienił się nie do poznania w kogoś niezwykle naiwnego, ograniczonego, pozbawionego samoświadomości, ale i charakterystycznego poczucia humoru. Żarty muszą być powtarzane i odgrzewane jak kotlet, bo scenarzystom brakło pomysłów, a jedyne, co byli w stanie z siebie wykrzesać, to śmieszki z nieistniejącego przyrodzenia Varysa. psychika postaci to nie jedyny grzech finału „Gry o Tron”. Są nią także bardzo dziwne, niekonsekwentne rozwiązania fabularne. Oczywiście oba te problemy ściśle się ze sobą łączą, a ja sama nie wiem, czy w tej kwestii można powiedzieć coś nowego, bo ktokolwiek nie spędził ostatnich tygodni pod kamieniem, doskonale sobie zdaje sprawę, o co mi chodzi. O Dany, która „tak jakby zapomniała o Żelaznej Flocie”, o armii Dothraków nacierającej w ciemność, która potem – z jakiegoś powodu, okazuje, się – nadal jednak nie została wybita, a wręcz przeciwnie, istnieje w całkiem sporych liczbach! O bohaterach w opałach, w rozpaczliwej walce o śmierć i życie przykrywanych falami zombie, gdzie kamera ucina dramatycznie obraz, po czym, za jakiś czas, do nich wraca, i okazuje się, że żyją i znowu dzieje się dokładnie to samo... Całe analizy możnaby o tym pisać, o każdym odcinku, wymieniając, co poszło nie tak, pokazując, jak właściwie nie konstruować scenariusza serialu telewizyjnego, ale ja piszę teraz recenzję, a nie analizę, więc zagłębianie się w te kwestię pozostawię na inny chodzi o fabułę to z pewnością trzeba powiedzieć jeszcze jedną rzecz – coś tu poszło nie tak również z kolejnością. I to chyba jeden z największych zarzutów, jakie padają w kierunku serialu; przeciwnik, którego nam od początku zapowiadano jako największe zagrożenie, okazuje się nie być ostatecznym przeciwnikiem, „głównym złym”. Jak dobrze wiemy, bitwa z armią nieumarłych następuje w odcinku trzecim. I gdy następuje koniec, mamy takie: „Wait, what?”.W sporym kontraście do poziomu scenariusza sytuują się przepiękne ujęcia, świetna muzyka, szczegółowość, techniczne zaawansowanie produkcji. Ludzie mówią, że nie było widać bitwy, ale mi się podobała jeśli chodzi o mi sobie wyobrazić, co przeżywają fani, którzy bardzo mocno zainwestowali się emocjonalnie w ten serial. Ze swojej perspektywy mogę tylko powiedzieć, że nie jestem rozczarowana, bo spodziewałam się taniego spektaklu. No, może jedyne, co mnie prawdziwie zaskoczyło, to skala tego, jak bardzo ten sezon jest zły. Bo on jest po prostu zły. Stał się parodią samego siebie. To naprawdę smutne o tyle, że opowieść George’a R. R. Martina to naprawdę rozbudowana, świetnie przemyślana rzecz, która zasługuje na godne zakończenie. A przecież, jak wszyscy wiemy, istnieje bardzo realna szansa, że „Wichry zimy” i „Sen o wiośnie” nigdy się nie ukażą. Poziom prokrastynacji pisarza przekroczył stan krytyczny. I szczerze mówiąc trudno mu się dziwić – ze skalą presji, jaką musi odczuwać w związku z oczekiwaniami całego świata. Zwłaszcza w kontekście tego, że teraz widzi na własne oczy co mogłoby się stać, gdyby nie już teraz autentycznie żal Benioffa i Weissa, bo to przecież nie jest tak, że stali sobie w ciemnościach przy kominku, zacierając z werwą rączki i z maniakalnym chichotem snując plany, jak by tutaj ten ostatni sezon możliwie jak najmocniej spierdzielić. Wystarczy rzut oka na ich zachowanie w wywiadach, żeby widzieć, że są wyczerpani i wyprani z życia czy jakiegokolwiek entuzjazmu. W pierwszym odruchu, gdy zobaczyłam, że powstaje petycja o ponowne nagranie ostatniego sezonu „Gry o Tron”, ogarnął mnie pusty śmiech. Bardzo rozbawiły mnie też reakcje aktorów, którzy ewidentnie od początku wiedzieli, że dostarczony im skrypt nie podbije serc drugim odruchu dotarło do mnie, że dla osób odpowiedzialnych za stworzenie serialu to może być równoznaczne z całkowitym złamaniem ich kariery. To niby tylko serial, ale reakcje widzów są bardzo żywe i intensywne. Lincz na D&D trwa i wydaje się, że nieprędko się skończy. Na pewno nie będzie to dla nich łatwe. Nie pomogło im też bynajmniej ujawnienie informacji o tym, że będą pracować nad najnowszymi „Gwiezdnymi Wojnami”. Chyba nie było lepszego momentu, żeby to „Gra o Tron” dołączyła do smutnego grona świetnych seriali, które wraz z czasem drastycznie obniżyły swój poziom, takich jak „Wikingowie”, „The Walking Dead” czy „Lost”. Bardzo szkoda.

gra o tron sezon 8 opinie