Grzesiuka osadzono w obozie koncentracyjnym w Dachau za pobicie gospodarza niemieckiego i ucieczkę z jego majątku. 16 sierpnia 1940 r. przeniesiono go do Mauthausen-Gusen. W obozach koncentracyjnych spędził łącznie 5 lat. Uwolniony został 5 maja 1945 r., kiedy wojska amerykańskie wyzwoliły obóz Mauthausen-Gusen. Grzesiuk, chłopak z ferajny (2006) - Filmowy portret zmarłego w 1963 r. Stanisława Grzesiuka - legendy Warszawy, pisarza i barda Czerniakowa, piewcy stołecznego folkloru, autora trzech obóz z namiotami. ★★★. BIRKENAU. obóz zagłady Auschwitz II. ★★★. ? pali bez ognia. Lista rozwiązań dla określenia obóz z powieści S.Grzesiuka z krzyżówki. – Ze wszystkich utworów Grzesiuka przebijał ten niezwykły etos szlachetnego cwaniaka, który wykuwał się na bazarze Różyckiego. Warszawiacy uczyli się na nim radzenia sobie, wiedzieli bowiem, że w Warszawie zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie ich chciał oskubać. Na bazarze radzili sobie za cara, za sanacji, za Hitlera i Stalina. To, co gdzieś już słyszeliśmy czy czytaliśmy, tu – ubrane w nową formę – nabiera również innego znaczenia i dotyka niezwykle głęboko. A obrazów chowających się w kątach przerażonych myszy nie da się zapomnieć już nigdy. 3. Siedemdziesiąt sześć walk pięściarskich o życie. „Harry Haft. historia boksera z Bełchatowa. W artykule prezentowane są zagadnienia związane z wydawniczymi losami całości literackiego dorobku Stanisława Grzesiuka. Składają się nań trzy autobiograficzne powieści: Pięć lat kacetu, Boso, ale w ostrogach oraz Na marginesie życia. Wydania, które byLwR. Choć od śmierci słynnego warszawskiego barda minęło 45 lat, nadal fascynuje swoją sztuką i osobowością. Alex Kłoś dotarł do wielu bliskich mu osób, które wspominają go jako człowieka niepokornego, kochającego życie. Na pytanie, czy był dzieckiem ulicy, siostra Grzesiuka Krystyna Zaborska wyjaśnia:– W żadnym wypadku. Mama nie pracowała, chodziła z nami na spacery. W dzieciństwie był chyba najbardziej z nas wszystkich kochany. Pierwszym instrumentem, na którym grał, była mandolina, ale piosenki, które śpiewał jako 13-latek, nie były akcent i intonacja głosu nie były dziedzictwem pokoleń, bo rodzice Grzesiuka nie pochodzili z Warszawy.– Nie przestrzegał żadnych zasad muzycznych – uważa Stanisław Wielanek. – Frazę naginał, jak mu było wygodnie. Muzycy nie bardzo chcieli z nim grać. Za to dziewczyny, z którymi – jak ocenia siostra – szło mu świetnie, zachowały o nim ciepłe wspomnienia. – Jak ktoś chciał na mnie krzywym okiem spojrzeć, zawsze stał z boku i był moim obrońcą – mówi jedna z nich. Epizody z czasu pobytu w obozie koncentracyjnym w Dachau wspomina mężczyzna wdzięczny za pomoc w uratowaniu brata. – Czuwał całą noc, żeby nie poszedł na druty – przypomina. Po zakończeniu wojny Grzesiuk garściami czerpał z życia. Nagle się okazało, że ma gruźlicę. – Pił wódkę, bo powiedział, że woli żyć krócej, ale intensywnie – pamięta siostra. – W trakcie operacji opowiadał dowcipy – dodaje operująca go w Otwocku lekarka. – Był uroczym pacjentem, choć bardzo syn Marek Grzesiuk miał niespełna 13 lat, gdy ojciec zmarł. Pamięta głównie jego nieobecność, ale do dziś przechowuje rękopisy trzech książek: „Pięć lat kacetu”, „Boso, ale w ostrogach” i „Na marginesie życia”. Do opowieści o Grzesiuku dorzucają wspomnienia muzycy różnych pokoleń, wśród nich Muniek Staszczyk. Stanislaw_Grzesiuk_legitymacja_Zwiazku_Literatow_Polskich Boso, ale w … Boso ale w … Stanisław Grzesiuk obok Stefana Wiecheckiego (Wiecha) zaliczany jest do grona najbardziej zasłużonych twórców propagujących język i kulturę warszawskiej ulicy. Podstawą jego repertuaru stał się uliczny folklor stolicy, śpiewany z towarzyszeniem bandżoli i gitary. Pisarz, pieśniarz, kompozytor, piewca obyczajów i specyficznego kolorytu starej Warszawy. Samorodny talent, zwany bardem Czerniakowa. Urodził się 6 maja 1918 roku w Małkowie koło Chełma, zmarł 21 stycznia 1963 roku w Warszawie. W Warszawie, dokąd przeniósł się wraz z rodzicami, mieszkał od drugiego roku życia. Jego ojciec, Franciszek Grzesiuk, urodził się w Małkowie na Lubelszczyźnie, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Po śmierci swych rodziców, dziadków Stanisława, przeniósł się, zamieszkał i pracował w Warszawie. Tam też poznał swoją przyszłą żonę Annę. Stanisław Grzesiuk zawsze czuł się stuprocentowym warszawiakiem. Pisarz, pieśniarz, kompozytor, piewca obyczajów i specyficznego kolorytu starej Warszawy. Samorodny talent, zwany bardem Czerniakowa. Urodził się 6 maja 1918 roku w Małkowie koło Chełma, zmarł 21 stycznia 1963 roku w Warszawie. W Warszawie, dokąd przeniósł się wraz z rodzicami, mieszkał od drugiego roku życia. Ciekawostką jest to że zarówno jego starszy brat, jak i młodsza siostra urodzili się prawidłowo – w Warszawie. Franciszek i Anna Grzesiukowie, rodzice Stanisława, ze stolicy wyprowadzili się ledwie na cztery lata do położonego niedaleko Chełma Lubelskiego Małkowa. Właśnie tam Stanisław przyszedł na świat. Ojciec z zawodu był ślusarzem, pracował w fabryce parowozówna ulicy Kolejowej, był działaczem PPS . Matka Stanisława Grzesiuka pochodziła z Nowego Miasta k. Płońska i zajmowała się domem. Młode lata … kapować nie wolno Od roku 1920 do 1940 roku rodzina Grzesiuków mieszkała w najbardziej okazałej czteropiętrowej kamienicy przy ul. Tatrzańskiej, na warszawskich Sielcach, zajmowali jednak tylko jedną izbę, bez wygód. Sielce traciły już wtedy sławę groźnej dzielnicy Warszawy. Tatrzańska pozostała zaniedbaną uliczką, zamieszkałą przeważnie przez biedotę. Mieszkali tam przeważnie drobni urzędnicy i robotnicy, do których należał ojciec Grzesiuka, który pracował w fabryce parowozów na Kolejowej, był działaczem PPS. Dom Grzesiuków trudno uznać za zamożny, jednak rodzinie niczego nie brakowało – stać ich było na opłacenie szkoły dla synów i lekcje gry na mandolinie dla trójki dzieci. Dzieciństwo i młodość Stanisław Grzesiuk spędził na Czerniakowie, w dużej części zamieszkiwanym przez warszawską biedotę i margines społeczny. Grzesiuk wychowywał się w trudnych warunkach. Pracował w fabryce i jednocześnie uczył się wieczorowo, zdobywając zawód elektromechanika nie dało się jednak doprowadzić do ukończenia szkoły. Dzięki protekcji ojca znalazł zatrudnienie w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych przy ul. Grochowskiej’ ale bardziej niż praca interesowało go życie towarzyskie. W pierwszych dniach września 1939 roku, po apelu Romana Umiastowskiego, Grzesiuk wraz z grupą kolegów opuścił Warszawę, chcąc dołączyć do oddziałów Wojska Polskiego. Do domu powrócił po kapitulacji miasta. Zrezygnował z pracy w fabryce przejętej przez Niemców, żył z szabru i handlu łupami z włamań do zakładów zarządzanych przez okupanta. Boso, ale w … obozie Broń, za przechowywanie której był poszukiwany przez Gestapo – prawdopodobnie wskutek donosu, nie była własnością AK. Należała do kolegów z “ferajny”. Aresztowany podczas łapanki, trafił na roboty przymusowe do Niemiec w okolice Koblencji. Stamtąd, za pobicie niemieckiego bauera i ucieczkę z jego gospodarstwa, został zesłany do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po kilkumiesięcznym pobycie w Dachau (4 kwietnia–16 sierpnia 1940) przeniesiono go najpierw do Mauthausen, a w 1941 roku osadzono w Gusen I. 5 maja 1945 doczekał w nim wyzwolenia przez wojska amerykańskie. Śpiewał dla więźniów warszawskie piosenki. Za 400 sztuk papierosów (a każdy papieros miał wartość bochenka chleba!) kupił instrument – skrzyżowanie bandżo z mandoliną – bandżolę, wykonaną z denka od krzesła, gryfu od mandoliny i psiej skóry (wymienionej potem na świńską). Akompaniował sobie na niej, nazywając ją ‘drewnem’. Ten instrument szczęśliwie przetrwał wszelkie zawieruchy dziejowe, aż do dzisiejszych czasów. Na wierzchu wspomnianej bandżoli figuruje napis KL-Gusen 1940–1945. Uzupełnia go wizerunek grającej na takim samym instrumencie Myszki Miki. Boso, ale w … w domu Po odzyskaniu wolności 9 lipca 1945 wrócił do Warszawy. W 1946 roku ożenił się z Czesławą. Miał dwoje dzieci: córkę Ewę (1947–2003) i syna Marka (1950–2007). Niedługo po powrocie wstąpił do PPR. Jarema Stępowski uważał, że nie był koniunkturalistą ani komunistą: “Był socjalistą. Ruskich nienawidził tak samo jak Niemców”. Niedługo po powrocie do Warszawy wstąpił do PPR, po skończeniu partyjnych szkoleń był wicedyrektorem do spraw administracyjnych kolejno w kilku placówkach służby zdrowia – szpitale na Chocimskiej, Anielewicza i Wawelskiej. W pracy nie był gwiazdą – zdarzało mu się pić i wywoływać awantury. Szybko jednak okazało się, że z obozu Grzesiuk wyniósł zdiagnozowaną w 1947 roku gruźlicę płuc. Swoje zrobiła też choroba alkoholowa, o której zaskakujące szczerością świadectwo zawarł we wspomnieniach. Większą część czasu zaczął spędzać w sanatoriach. Od 1951 roku rodzina zamieszkała w domu przy ulicy Franciszkańskiej Stanisław Grzesiuk był sympatykiem powstałej po wojnie Polski Ludowej, widział w niej szansę zaradzenia obecnemu w dwudziestoleciu międzywojennym wyzyskowi, nędzy i chorobom. Udzielał się jako społecznik, został warszawskim radnym. Wiele razy podkreślał, że potworna bieda, w której dorastał, na zawsze odcisnęła piętno na jego poglądach i zniechęciła do systemu obowiązującego w przedwojennej Polsce. Krystyna Zaborska, zmarła w 2012 roku siostra autora, miała bratu za złe, że napisał książkę zohydzającą Polskę sanacyjną obawiając się, że innej by mu nie wydali. “Tłumaczył, że chce zabezpieczyć dzieci. »Żeby nie musiały przychodzić do was na zupkę« – tak mówił. Naprawdę bardzo je kochał. Mówił też, że już się ciężko w życiu napracował – w obozie”. Siostrę Stanisława najbardziej zabolał fałszywie przedstawiony w książce obraz ojca, Franciszka Grzesiuka. Stanisław Grzesiuk bard Czerniakowa “Pięć lat kacetu“ Znajomi skłonili go, aby opisał swoje barwne przeżycia, o których często im opowiadał. Z obozowych doświadczeń powstały wspomnienia “Pięć lat kacetu” (1958). Wspomnienia z obozów koncentracyjnych Dachau, Mauthausen i Gusen. Stanisław Grzesiuk z właściwym sobie humorem, szczerością i bezpośredniością portretuje nazistowską machinę wyniszczania, niewolniczej pracy i śmierci. I próbuje opowiedzieć o cenie człowieczeństwa w miejscu, które z niego odzierało. W maju 1958 roku książka trafiła do księgarń i natychmiast zniknęła z półek. W bibliotekach czekało się w kolejce nawet rok. Czytelnicy pisali do autora z prośbą o interwencję. O książce dyskutowali szeroko byli więźniowie, a Grzesiukowi wytoczono proces o zniesławienie, który zakończył się ugodą. Po latach tekst porównano z rękopisem i przywrócono wszystkie fragmenty usunięte przez cenzurę i wydawcę przy pierwszej publikacji. “Boso, ale w ostrogach“ Przedwojenna Warszawa okiem młodego warszawskiego cwaniaka. Stanisław Grzesiuk z właściwym sobie humorem portretuje przedmieścia stolicy z ich obyczajami, tradycją i swoistym kodeksem honorowym, sięgając przy tym po słownictwo i specyficzną gwarę warszawskiej ulicy. Wydanie książki zostało wstrzymane na kilka miesięcy przez cenzurę. Jednak w lipcu 1959 roku książka trafiła do księgarń i podobnie jak „Pięć lat kacetu” natychmiast znika z półek. Czytelnicy i recenzenci apelowali do autora i wydawnictwa z prośbą o dodruki. A książka stała się na długie lata lekturą obowiązkową chłopaków z warszawskich podwórek. “Na marginesie życia“ Ostatnia część kultowej trylogii Stanisława Grzesiuka to pośmiertnie wydane wspomnienia Grzesiuka “Na marginesie życia” (1964) . Pisana pod koniec życia autora, opisują dramatyczne zmaganie autora z gruźlicą, która była rezultatem pobytów w obozach koncentracyjnych. Opowieść, bez której nie sposób zrozumieć barda warszawskiej ulicy. Przewrotny Los chciał zepchnąć go na margines życia, ale on do końca pozostał jego królem. Stanisław Grzesiuk, pisząc tę książkę, wiedział, że umiera i nie ma już czasu. Wszystkie fragmenty, które wskazywano mu do poprawy, usuwał. Miał pomysły na nowe książki miał umówione kolejne spotkania z czytelnikami. Jest to najbardziej osobistą książka Stanisława Grzesiuka. “Klawo, jadziem!“ Nieznane opowiadania i felietony barda warszawskiej ulicy. Nikt poza najbliższymi nie wiedział jednak, że pisał on także inne teksty. Zebrane po raz pierwszy w tym tomie niepublikowane opowiadania, felietony o ukochanej Warszawie i wybrane piosenki pokazują niepospolity talent i charakter króla szemranych ulic. Czyli wszystko to, co w pisarstwie Stanisława Grzesiuka najlepsze. Czytelnicy po raz pierwszy będą mogli też zajrzeć do rękopisów, niepublikowanych zdjęć i rodzinnych pamiątek. No i klawo, jadziem! Gdyby jego powieści traktować jako autobiografie, możnaby uznać, że pisarz wywodził się z dołów społecznych, wychował się na ulicy wśród lumpenproletariatu i pospolitych bandytów, od dziecka musiał ciężko pracować, ocierając się o świat przestępczy. Ten wizerunek był jednak w dużym stopniu kreacją autora “Boso, ale w ostrogach”. Nienawykli do czytania koledzy z ferajny Stanisława Grzesiuka nie znali jego powieści z osobistej lektury. Odszukani po latach przez dziennikarzy, którzy zreferowali im treść tych książek, wiele przygód przypisanych narratorowi, rozpoznali jako swoje własne. W fikcji literackiej jest to zabieg dopuszczalny i nie ma w tym nic nagannego. Rzecz w tym, żeby bohatera książek Grzesiuka czytelnik nie utożsamiał zbyt ściśle z autorem. Boso, ale … na scenie Wspomnieniowa trylogia: “Pięć lat kacetu”, “Boso, ale w ostrogach” i “Na marginesie życia” zapewniła mu sporą popularność. Chcąc urozmaicić spotkania autorskie zaczął śpiewać piosenki i wtedy właśnie narodził się Grzesiuk – warszawski bard. Występował publicznie, śpiewając uliczne ballady z Czerniakowa, Powiśla, Woli . Akompaniował sobie na bandżoli i gitarze. Rozgłos przyniosły mu nagrania radiowe i telewizyjne. Wygłaszane z charakterystycznym akcentem gawędy o życiu w przedwojennej stolicy przeplatał własnymi interpretacjami warszawskich piosenek. Ujmował słuchaczy nie tylko wykonaniem tych utworów, ale też ich autentyzmem. Miał w repertuarze takie piosenki jak: “Czarna Mańka”, “Siekiera, motyka”, “Bujaj się Fela”, “Bal na Gnojnej”, “Ballada o Felku Zdankiewiczu”, “Komu dzwonią, temu dzwonią”, “U cioci na imieninach” oraz “Nie masz cwaniaka nad warszawiaka”, którą również skomponował. Wykonywał także mniej znaną “Balladę o Okrzei”, śpiewaną na warszawskiej Pradze w początkach XX wieku. Boso, ale w … radio Pierwsze zarejestrowane nagrania piosenek Grzesiuka pochodzą z 1959 roku. Wystąpił wtedy w dwóch audycjach radiowych z cyklu “Na warszawskiej fali”. Był zapraszany do telewizyjnych występów na żywo, z których zachował się program “Warszawa da się lubić” w reżyserii Konrada Swinarskiego (1960). W 1961 roku tygodnik “Stolica” w kolejnych numerach zamieścił z nim czteroodcinkowy wywiad zatytułowany “Czerniaków moja młodość”. W 1962 roku Grzesiuk wystąpił w czterech audycjach Teatru Polskiego Radia: “Apaszem Stasiek był”, “Czerniakowskie zaloty”, “Piekutoszczak, Feluś i ja”, “Bujaj się Fela”. Wziął również udział programie satyrycznym “Podwieczorek przy mikrofonie”, słuchanym wówczas przez całą Polskę. W 2004 roku powstał film dokumentalny “Grzesiuk, chłopak z ferajny” w reżyserii Mateusza Szlachtycza. Scenarzystą był dziennikarz “Gazety Stołecznej” Alex Kłoś, który w filmie pełni rolę narratora. W wędrówce śladami barda towarzyszy mu zaprzyjaźniony muzyk warszawski, Sylwester Kozera, śpiewający bandżolinista, szef Kapeli Czerniakowskiej. Przed kamerą pojawjają się zespoły grające piosenki charakterystyczne dla warszawskiego folkloru, postaci ze świata kultury, członkowie rodziny Stanisława Grzesiuka i jego znajomi. W archiwalnych nagraniach pojawia się również sam bohater. Mówią o nim: Stanisław Wielanek, muzycy rockowi Filmowego portretu dopełniają fragmenty książek Stanisława Grzesiuka czytane przez Zdzisława Wardejna, a ilustrowane animowanymi kreskówkami. “Grzesiuk, chłopak z ferajny” to opowieść o człowieku, który całą duszą – niepokorną i hardą, a przecież jakże romantyczną – kochał swe rodzinne miasto, które jest równorzędnym bohaterem tego filmu. Grób Stanisława Grzesiuka Stanisław Grzesiuk zmarł na gruźlicę w 1963 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W styczniu 1979 roku jego imieniem nazwano jedną z ulic warszawskiego Czerniakowa. Zainteresował cię nasz temat? Słuchaj także Radia Bezpieczna Podróż Stanisław Grzesiuk opowiada o sobie – Unikat Grzesiuk. Ferajna wciąż gra – film dokumentalny {"type":"film","id":11200,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Triumf+ducha-1989-11200/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Triumf ducha 2013-10-14 16:43:11 Taką, mniej więcej kwestię wypowiada Dafoe, pod koniec filmu. Co to niby ma znaczyć? Że niby Żydzi Żydom zgotowali taki los? Czy to błąd w tłumaczeniu? Film ma jeszcze, jak na mój gust, jeszcze jeden kwiatek. Dafoe na początku opowiada, ze "wywieźli nas do tysiąca obozów w całej Europie". Ta "Cała Europa" to Polska i Niemcy. Może jeszcze o tym filmie nie słyszałem. Przeczytałem o nim, w komentarzu, jednego z użytkowników portalu. Że niby taki dobry. No i, moim zdaniem, film dobry nie życiu w obozach koncentracyjnych przeczytałem następujące książki: "Pięć lat kacetu" Grzesiuka. "Anus mundi" Wiesława Kielara", "Los utracony" Imre Kertesz, "485 dni na Majdanku" Jerzego może dlatego film wydaje mi się tylko luźno osadzony w realiach Oświęcimia. Sam przyjazd transportu chyba tak nie wyglądał, jak na tym filmie. Przyjazd wygląda zbyt scena, gdy pierwszy raz pokazane jest, jak więźniarki ciągną wagonik, jest przejmująca, wzbudza współczucie. Ale jest to jedna z niewielu takich scen. Gdy współczujemy więźniom. Mniej więcej po godzinie seansu widz spogląda na zegarek i, mimo okrucieństw na ekranie, marzy by jak najprędzej skończyły się jego(widza nie bohaterów) męki. I film się bohater grany przez Dafoe antypatyczny tym. Raczej odpychający. Nie sposób mu wątpliwości, zcy jego odmowa walki dana temu SS manowi w ogóle mogłaby mieć miejsce. Zbyt hardy. Ja wiem, ze to tylko film, ale z realiów wyczytanych w wymienionych wspomnieniach, wynika, że oni(ss) wymagali bezwzględnego udział w buncie, to chyba zdaniem lepszym filmem jest lepiej obejrzeć jakiś film dokumentalny, lub przeczytać jedną z wymienionych przeze mnie książek, niż oglądać ten film. Nie polecam użytkownik usunięty Trochę zgadzam się. Film stara się pokazać brutalną rzeczywistość obozową ale zabrakło mi w tym jakiejś lepszej fabuły i bohaterów którym można by współczuć. Odnoszę wrażenie że fabuła jest głównie pretekstem żeby pokazać przemoc i okrucieństwo a to za mało na naprawdę udany film. Daję 5/10. użytkownik usunięty A może to zła obsada? A może po prostu są lepsze filmy o obozach? Może brak pokazania psychologicznej głębi, wyczerpania głównego bohatera? Czytam w notkach o nim, że dwie walki stoczył po ciężkiej chorobie. Jedną z przeciwnikiem dużo cięższym od niego. Że dopiero po kilku stoczonych walkach dostał trochę lepszą w pamięć mi nie zapadł. Już go prawie nie pamiętam. A oglądać drugi raz nie mam ochoty. użytkownik usunięty Są lepsze np. Playing for time - 1980, Kapo - 1959, A man Escaped - 1956 i tak dalej. Z nowszych Rescue Dawn - 2006 a z najbardziej znanych, rozrywkowych i oczywistych The Deer Hunter, The Great Escape, The Bridge on the River Kwai i tak dalej. Z drugiej jednak strony Dafoe to przecież dobry aktor, widocznie jednak nie na takie for time jest znakomity, nawet wyszedł ostatnio na bluray:) po części się z Tobą zgadzam, zawsze oglądam filmy wojenne, i przeczytałem parę książek- Grzesiuka tez, dokumentalne, [byłem] na Majdanku ,tylko osobiście nie rozmawiałem z kimś kto przeżył obóz ,chociaż są z nimi wywiady , wiec ...jeśli chodzi o błędy , czy wyjaśnienia....1 Defoe mówi o 1000 obozach w całej europie... rzeczywiście obozy były prawie w całej europie a czy ich było 1000 raczej nie , pewnie ze 100 , nie ma dokładnych danych2 rozdawanie chleba współwięźniom, w obozie była taka znieczulica i apatia, ze za kawałek chleba to sie kobiety oddawały. a żeby przeżyć, matki nie przyznawały się do swoich dzieci. ponieważ poszły by z nimi do gazuoczywiście naziści oczekiwali bez względnego posłuszeństwa, po to były różne kary i inne rzeczy 4 już nie wspomnę o kanibalizmie w obozie, czy, gwałtach na współwięźniach5 jak ktoś czytał o więźniarkach z Oświęcimia , lub oglądał film , to wie ze np. jak opowiadała 1 co przeżyła Oświęcim, Kazali IM Przerzucać KAMIENIE Z 1 KUPKI NA 2 KUPKĘ, LUB KUPĘ PIACHU, EWENTUALNIE Z dla zabawy esesmani strzelali do więźniów , pracujących na polu lub ogólnie przy pracy6 jeśli chodzi o tą cenę z ciągnięciem wozu przez więźniarki, jest przejmująca, po prostu trzeba się wczuć w ich role, empatia, wyobrazić sobie co one czuły, i jakie to musi być nieludzkie. -----------jeśli ktoś ta scenę oglądał na lajta. to tylko tam brakowało ss-mana z pejczem by i je poganiał ....chore.....7 Że niby Żydzi Żydom zgotowali taki los? raczej oni sami zgotowali sobie ten los , zgadzając się na wszystkie upodlenia .po prostu powinni walczyć . oczywiście nie jest to po proste..poświęcić się dla obcego człowieka..ale chodzi mi o znieczulice społeczną.... jeśli widzimy zło i nie reagujemy , dajemy przyzwolenie , na wyrządzanie krzywdy innym .... zło wygrywaproszę oglądnąć sobie film o biografii Hitlera Hitler: Narodziny zła......tam jest ten cytatoczywiście należy się tym ludziom współczucie i oceniam , filmu, wypowiedzi staram , się nakreślić jak ten film należy odbieraćpamiętać by z głupich, pobudek, niedowartościowanego , [małego] malarza,----------- ludzie ludziom zgotowali ten los tak na marginesie ,podobno Hitler ,poprzez swa rządzę władzy chciał, by wszyscy ludzie na świecie cierpieli tak jak on .... pewnie brakowało mu bliskości i miłości drugiego mieć dużo charyzmy i chęci przetrwania , by to wytrwać , przeżyć taki obóz , fajna scena gdy Salamo znalazł i całował …. Miał motywacje by ja odnaleźćdzięki za post, bo warto o tym rozmawiać janekgromada dodam jeszcze brakuje realistycznego ubrudzenia aktorów grających główne role, no niestety nawet po 1 dniu pracy, bym był bardziej ubrudzony , niż oni, proszę się przyjrzeć , a gdzie wszy , tyfus i wybite zęby, może się czepiam, ale to tylko film , nie film mimo wszystko, podobał i czasami do niego ------najlepsza scena jest - kobiety ciągnące wózek. a wasze ulubione fragmenty ? użytkownik usunięty janekgromada Ze wspomnień wynika, że o realizm w filmach, o tej tematyce trudno. Filmy musiałyby być okrutne. Wręcz sadystyczne. Aktorzy chudzi. Jak oddać głód, chłód, strach, zezwierzęcenie?Jeśli idzie o tą tematykę, nie lubię fikcji, jakichś artystycznych wizji. Dla mnie są kalaniem świętości, żerowaniem na cierpieniu wiemy, ze niektóre wspomnienia, wspomnieniami nie są. Ta literatura po porostu dobrze się sprzedaje i można chodzić w glorii chwały. A świadkowie się każdym razie, możliwe, ze nie zrozumiałem jakiegoś zamysłu reżysera filmu o tym, kto komu zgotował ten los, czy patetycznego "wywieźli nas do tysiąca obozów w całej Europie" które- moim zdaniem- wypadło patetycznie i śmiesznie. Dziwacznie. Być może to moja wina. Aczkolwiek uważam, ze kontekst, w jakim powinno się odebrać zamysł artystyczny, winien być podany bardziej łopatologicznie. masz racje, ,,,,,,,Aczkolwiek uważam, ze kontekst, w jakim powinno się odebrać zamysł artystyczny, winien być podany bardziej łopatologicznie.,,,,,,,przecież film ,powinien być łatwy do zrozumienia szukam , jakiegoś wywiadu z nazistami, ss , ewentualnie kapo . z obozów koncentracyjnychpo prosze linki Miałam takie same odczucia, wrażenia po tym polecanym mi tu na stronie "Szarej strefy" filmie, ALE po zobaczeniu wysokich not przy triumfie ducha i zorientowaniu się jak dawno był nakręcony, głupio było mi to głośno przyznać. Gratuluję Ci odwagi. Mnie głupio było nawet ocenić na 5... wstydziłam się głupoty, niewrażliwości/nie wiem czego. Dzięki, bo dodałeś mi odwagi, by ocenić film nie łącząc go wyłącznie z ważnością tematyki. użytkownik usunięty Korekta Jeśli chodzi o "Szarą strefę" to nie mam najlepszego zdania. Z realizmem mało ma, jak na mój gust, wspólnego. Zdaje mi się że bankier który sterował Hitlerem był Żydem, ten "zło ty" pan który przyczynił się do tego co obecnie znamy z kart historii jak ww2 ? Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszych serwisów. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. 26 maja 2018 | Plus Minus | Katarzyna Płachta źródło: PAP Maciej Buchwald, reżyser, improwizator, standuper. Ostatnio miałem okazję przesłuchać płytę Warszawskiego Comba Tanecznego pod tytułem „Sto lat panie Staśku". Zespół pod wodzą Janka Młynarskiego wydał ją z okazji setnej rocznicy urodzin Stanisława Grzesiuka. To hołd złożony nie tylko temu artyście, ale również warszawskiemu folklorowi – piosenkom, które powstawały na ulicach, a później podbijały radio i salony. Dodatkowym smaczkiem na płycie jest fakt, że Janek gra na oryginalnej bandżoli (odmiana banjo – red.) Grzesiuka wykonanej w trakcie jego pobytu w obozie koncentracyjnym. Combo przypomina o tradycji, ale robi to w bardzo nowoczesnym stylu. Nie jest to cepelia albo jakiś... Dostęp do treści jest płatny. Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną. Ponad milion tekstów w jednym miejscu. Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej" ZamówUnikalna oferta ============02 Podtytuł 14 (19443364)========================11 Zdjęcie Autor (19443374)============fot. ============04 Autor tekstu mag (19443370)[email protected]============06 Zdjęcie Podpis (19443356)============Więźniowie uratowani z obozu Mauthausen-Gusen. Amerykanie rozdawali im Myszki Miki, Grzesiuk miał ją na mandolinie============06 Zdjęcie Podpis (19443376)============Stanisław Grzesiuk napisał trylogię „Boso, ale w ostrogach”, „Pięć lat kacetu” i „Na marginesie życia”. Książki były popularne, zdobywane spod lady. Autor był szczery, bezkompromisowy w poglądach, wstrząsnął czytelnikami============08 Cytat 12 historia (19443347)============W obozie koncentracyjnym dobroć była niezapomnianym darem arcPierwsza wydana właśnie biografia Stanisława Grzesiuka przypomina postać autora, który miał też przyjaciół ze Śląska i Zagłębia. Poznał ich w KL Gusen,Co to za niedorajda życiowa. Długo się tu nie uchowa. Jak go w ciągu miesiąca nie utłuką, to będzie miał wielkie szczęście - pisał Stanisław Grzesiuk w swoich wspomnieniach „Pięć lat kacetu” o ks. Józefie Szubercie z Wodzisławia. Grzesiuk wiedział, że podstawą przeżycia w obozie jest miganie się od pracy, a ten człowiek o „gębie inteligentnej i sympatycznej” wziął się do solidnej roboty ponad siły. Zapytał ze szczerą ciekawością, kim jest i usłyszał, że księdzem. Za księżmi Grzesiuk nie przepadał, nie chcieli mu pochować ojca socjalisty. Wiedział też, że w obozie za spowiedź brali od więźniów jedzenie, ale jak się później przekonał, ks. Szubert zawsze spowiadał za darmo. To też dawało mu gorsze szanse na przeżycie. Gdyby nie pomoc Grzesiuka, warszawskiego cwaniaka i kozaka chowanego na ulicy, ks. Szubert nie opuściłby obozu żywy. Grzesiuk pisał: #„W ten sposób zaczęła się jedna z najdziwniejszych przyjaźni. Ja - robociarz, chłopak łobuzowaty, niewierzący, zyskuję przyjaźń inteligenta, człowieka wielkiej wiary”.Ale nie chodziło o dzielenie się jedzeniem, tylko o to, żeby ulokować uduchowionego ks. Józefa w lepszej pracy, uchronić przed biciem i niebezpieczeństwem. Grzesiuk pisał: „Jak przy robocie robi się gorąco, biorę księdza Józefa za rękę i urywamy się. On zawsze się bał, lecz wierzył w moją gwiazdę i spryt. Wierzył też, że to Bóg się nami opiekuje i każda sztuka nam się uda”.Kiedy ks. Szuberta wzięli do kamieniołomów, Grzesiuk rozumiał, że w tym miejscu życie księdza zaraz się skończy. Praca jest wyniszczająca, są też dodatkowe „sporty dla Polaków”. Specjalnie więc zgłasza się na ochotnika, kapo nawet myśli, że zwariował. Grzesiukowi udaje się jednak tak ks. Józefem kierować, że mało go bili. Czasem jednak dostaje. Ksiądz dziwi się wtedy: „Mój Boże kochany i za co?”. Grze-siuk odpowiada: „Tak, pytaj się Boga, to kapo walnie cię jeszcze raz i zabije. Chodź tu za wózki, bo będzie jeszcze bił”.Pewnego dnia księdza Józefa Szuberta zwolniono do domu. Obiecuje wtedy, że o Staszku nigdy nie zapomni. Grzesiuk tylko machnął ręką, ale zaczęły nadchodzić paczki. Nie tylko od niego, ale też od różnych ludzi ze Śląska. Grzesiuk zapamiętał, że przychodziły z Wodzisławia od Gertrudy Glormes i Emilii Tatuś, od wielu osób z Rybnika i Piekar. Ks. Szubert przysyłał też pieniądze matce i siostrze Grzesiuka. Długo to trwało, bo: „Minął rok - ja żyję, dwa lata żyję, trzy żyję, cztery jeszcze żyję i w końcu po pięciu latach, 10 VII 1945 roku, zjawiłem się u niego w Katowicach”.Ks. Józef Szubert do obozu w Dachau, a potem do Mauthausen-Gusen trafił w 1940 roku za naukę religii po polsku. Przed wojną posługi duszpasterskie pełnił w Chorzowie, Wodzisławiu, Pawłowicach. Po wojnie został proboszczem parafii pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Goduli. Stanisław Grzesiuk też trafił do obozu. We wrześniu 1939 r. dołączył do polskiego wojska, wrócił i działał w podziemiu. Wpadł w łapance, gestapo już go szukało z powodu czyjegoś donosu. Trafił najpierw na roboty przymusowe na wieś, tam pobił bauera, wtedy trafił do obozu w Dachau, a potem do Mauthausen-Gusen. Miał wtedy tylko 22 lata. Jego syn Marek Grzesiuk mówił, że ks. Szubert został wielkim przyjacielem ojca. Spotykali się z innymi więźniami zawsze 5 maja, w dniu, gdy otwarto bramę obozu na wolność. Przyjacielem Grzesiuka był także Bolesław Brandys z Sosnowca, poznany w tym samym obozie. Jego syn, urodzony po wojnie, także Bolesław, mógł odtworzyć historię swego ojca tylko z cudzych wspomnień. Stracił go, gdy był jeszcze dzieckiem. Jego ojciec urodził się w 1906 roku, działał w Związku Robotników Przemysłu Metalowego, miał żonę, dwoje dzieci. W czasie wojny został szefem ruchu oporu w fabryce, potem znanej jako Fakop. Kierował akcją sabotującą produkcję elementów rakiet V1 i V2. Okoliczności aresztowania Brandysa w 1944 roku przez gestapo w miejscu pracy ujawnił Stefan Matuszewski, jego podwładny i uczestnik akcji sabotażowej w fabryce. Niemcy byli zaniepokojeni złą jakością części i wprowadzili w fabryce terror. Brandysa namierzył dopiero przysłany gestapowiec, bo dotąd ten dobry fachowiec nie był podejrzewany. Na przesłuchaniach Brandys nikogo nie wydał. Syn wiedział, że w obozie ojciec przeżył piekło, gdy wrócił, ważył tylko 27 kilogramów. Przed wyzwoleniem panował w Gusen straszny głód, ludzie masowo ginęli. Przez ten obóz przeszło w sumie 335 tysięcy więźniów, jedna trzecia zmarła. Brandys przeżył dzięki Staszkowi Grzesiukowi, który zorientował się, że nowy więzień nie zna zasad, jakie pomagają tu przetrwać. Chronił go, a gdy Niemcy wrzucili kiedyś Brandysa do komórki z rozwścieczonymi psami, które go strasznie pogryzły, to Grzesiuk opatrywał go i żywił. Pamiętali o sobie do końca życia; Brandys zmarł rok po nim, w 1964 roku. Mimo przeżyć Brandys lubił psy, podczas spaceru rzucił się na pomoc pieskowi, który nagle wskoczył na jezdnię. Zginął pod syna pocieszało, że obaj przyjaciele zmarli własną śmiercią. Stanisław Grzesiuk pisał przecież: „Umierać na rozkaz nie miałem chęci”.

obóz ze wspomnień grzesiuka