Demencja starcza: profilaktyka i przeciwdziałanie. Całkowicie demencji nie można zapobiec, ponieważ jest ona w pewien sposób związana z procesem starzenia się, jednak można ją spowolnić. W tym cale warto wykonywać czynności takie jak: gra w szachy i rozwiązywanie krzyżówek, regularna aktywność fizyczna, Złamania biodra niosą śmierć seniorom. Do zmniejszenia umieralności może przyczynić się wczesne wykrycie złamania i jak najszybsze skierowanie pacjenta do ośrodka ortopedycznego. Im szybciej udaje się chorego zoperować, tym szanse na powrót do sprawności i przeżycie są większe. Istotne jest to, by pacjent po takim złamaniu SPIS TREŚCI. Czynnik zmniejszający ryzyko demencji – małżeństwo. Małżeństwo obniża stres. Małżeństwo poprawia zdrowie psychiczne. Małżeństwo poprawia zdrowie fizyczne. Małżeństwo wpływa na długowieczność. Według badań osoby pozostające w związkach małżeńskich są mniej narażone na rozwój demencji w późnym wieku. Demencja starcza: objawy, leczenie. Objawy demencji starczej nasilają się wraz z postępowaniem choroby. Demencja starcza objawia się zaburzeniem funkcji poznawczych oraz pamięci. Schorzeniem która daje objawy demencji starczej jest także pląsawica Huntingtona. Demencja starcza jest chorobą która wpływa na pracę mózgu. Zawał serca Demencja starcza (starcze otępienie) jest zespołem objawów wywołanych przez chorobę mózgu, co zostało zdefiniowane przez WHO w 1992 roku. Są to zaburzenia intelektualne związane z uszkodzeniami neuronów, skutkujące nasilającą się z czasem niezdolnością do samodzielnego funkcjonowania. Choroba Picka, otępienie czołowo-skroniowe objawy. Głównym objawem choroby Picka jest postępująca demencja (demencja) z naruszeniem wszystkich wyższych funkcji mózgu. Cierpi na tym pamięć, myślenie, rozumienie, orientacja w czasie i przestrzeni, osąd, mowa i zdolność uczenia się. Charakterystyczną cechą choroba Picka jest 8pxixIu. Dla wielu opiekunów – zwłaszcza członków rodziny – rozmawianie z osobą z demencją jest niezwykle trudnym zadaniem. Jednak komunikacja to konieczny element zrozumienia chorego, który umożliwia interpretację jego potrzeb i zapobieganie skrajnym reakcjom. Dlatego istotne jest, by wiedzieć jak rozmawiać z podopiecznym na co dzień, a także w jaki sposób poradzić sobie podczas rozmów o śmierci. W tym tekście postaramy się wskazać przydatne zasady ułatwiające komunikację z chorym. Demencja – co to za choroba? Podczas komunikacji z chorym ważne jest także zrozumienie, czym jest demencja i jak wpływa na mózg. Demencja nie jest jednostką chorobową a zbiorem objawów, które świadczą o postępującym obniżeniu sprawności umysłowej. Spowodowana jest ona chorobą mózgu – Alzheimerem, udarem, ciałami Levy’ego, Parkinsonem bądź innymi schorzeniami. W zależności od choroby wyróżnić można różne rodzaje demencji, które dają także odmienne objawy. Jednak wiele z nich jest wspólnych dla otępienia. To przede wszystkim problemy z pamięcią i przyswajaniem nowych informacji, trudność w wysławianiu się, zaburzenia orientacji czasowo-przestrzennej czy postrzegania rzeczywistości. Więcej o objawach i rodzajach demencji pisaliśmy w artykule Demencja starcza – objawy i rodzaje. Zmiany w mózgu powodują jednak także wyraźne problemy w komunikacji. Osoby z demencją inaczej widzą świat, z czasem tworzą własną wizję rzeczywistości, która nie jest zgodna z prawdą. Stąd częste konfabulacje, nerwowość, także agresja. Aby jednak umieć porozumiewać się z chorym, opiekun musi zdawać sobie sprawę z tego, że w tym zachowaniu nie ma złej woli ani perfidii. Dlatego nierzadko mówi się, że choroba przejmuje władzę nad człowiekiem. Jak rozmawiać z chorym na demencję? Rozpoczynając rozmowę warto pamiętać o utrzymaniu kontaktu wzrokowego i dotykowego z chorym – stając bezpośrednio przed nim, na jego poziomie. Ważne są także warunki, w których przebiega komunikacja. Im mniej bodźców, takich jak muzyka, telewizja czy inne osoby w pomieszczeniu, tym lepiej. Podopieczny jest dzięki temu w stanie skupić się na komunikacie, a nie na innych elementach. Istotne jest przede wszystkim, by nie traktować osoby chorej jak dziecka – zarówno na początkowych etapach choroby, jak i później, gdy kontakt wydaje się już całkowicie niemożliwy. Należy bowiem pamiętać, że nadal mamy do czynienia z osobą dorosłą, która może odczuwać zawstydzenie, frustracje bądź złość, gdy ktoś traktuje ją z wyższością. Dlatego na przykład zamiast używać sformułowań takich jak „pampersy dla dorosłych” mówmy „pieluchomajtki”. Komunikacja z chorym powinna być ograniczona do prostych słów i krótkich zdań. Jeśli opiekun chce, by podopieczny usiadł i zjadł, warto rozdzielić te dwa komunikaty, najpierw mówiąc „usiądź” natomiast dopiero po tym „zjedz proszę”. W ten sposób osoba z demencją otrzymuje proste polecenia, które łatwiej jej wykonać. To samo dotyczy pytań – najlepiej ograniczyć się do jednej, konkretnej odpowiedzi: tak bądź nie. Dlatego wskazane jest zadawanie pytań zamkniętych („Czy zjesz zupę?” zamiast „Co chcesz zjeść?”). Zadaniem opiekuna jest także zachowanie spokoju, przede wszystkim w skrajnych sytuacjach. Osoby z demencją nierzadko mogą bowiem zachowywać się agresywnie, krzyczeć i przeklinać podczas rozmowy, w takcie której czują się niekomfortowo. Chociaż może się to wydawać trudne, łagodny tembr głosu może być ważniejszy, niż wypowiadane słowa. Więcej na ten temat pisaliśmy w artykule Dlaczego osoby z demencją krzyczą? Jak radzić sobie z agresją? Rozmowa z chorym powinna być sposobem na utrzymanie więzi, zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa i zaufania do opiekuna. Dlatego jeśli podopieczny zaczyna opowiadać historie ze swojej młodości bądź nawiązywać kontakt w inny sposób, warto podtrzymać tę rozmowę, nie przerywać choremu i nie dokańczać za niego zdań. Nawet jeśli pewne informacje nie są zgodne z prawdą, wskazywanie tego nie ma sensu – osoba z demencją nie jest już w stanie przyswajać nowych informacji, nie zapamięta tego, a może poczuć się z tym faktem źle. Nierzadko chory nie jest w stanie komunikować własnych potrzeb. Dlatego opiekun powinien wychodzić z inicjatywą – zarówno w kwestiach związanych z emocjami, jak i fizycznością. Niektóre problemy muszą być zatem rozwiązywane przez opiekuna bez rozmowy, bez pytań. Odpowiednim przykładem może być dyskomfort związany mokrym wyrobem chłonnym, z którego chory korzysta. Podopieczny może nie dać po sobie poznać, że noszone przez niego pieluchomajtki powinny zostać zmienione. Dlatego osoba bliska powinna w sposób dyskretny sprawdzić stan wyrobu chłonnego – nie wywołując przy tym wstydu chorego. Intuicja oraz zdolność obserwowania są niezwykle ważnym elementem komunikacji z osobą z demencją. Demencja a śmierć Rozmowy o śmierci nie są łatwe, zwłaszcza dla opiekunów rodzinnych, którzy przez cały czas choroby starają się pogodzić z utratą bliskiej osoby – rodzica czy małżonka. Jednak osoby chore, na etapie, w którym zdają sobie sprawę ze swojego stanu, mogą w pewnym momencie odczuwać dużą potrzebę uporządkowania wszystkich swoich spraw. Jeśli zatem bliska osoba z demencją pragnie zacząć rozmawiać o odchodzeniu, należy uszanować jej zdanie, nie próbować odwodzić jej od tego, ani nie twierdzić, że na tego typu dyskusje przyjdzie jeszcze czas. Rozmowa jest jednym z elementów godzenia się ze swoim losem, co w przypadku demencji jest tak samo istotne jak przy innych śmiertelnych chorobach. Dlatego warto pamiętać o tym, że w takich sytuacjach tematy tabu nie istnieją. Zadaniem opiekuna jest zarówno wysłuchanie podopiecznego, jak i pomoc w poradzeniu sobie z kwestiami czysto emocjonalnymi, ale także formalnymi. Chory może przecież chcieć uporządkować kwestie prawne i finansowe. Świadomość, że wszystko jest gotowe na jego odejście może powodować poczucie bezpieczeństwa i komfortu, być pocieszające. Dlatego podejście do tego typu rozmów ze spokojem i gotowością do pomocy jest najlepszym działaniem. Rozmowa z osobą z demencją może wydawać się zadaniem trudnym, a na późniejszym etapie wręcz niemożliwym. Jednak odpowiednie podejście do podopiecznego, chęć wysłuchania go oraz cierpliwość są w stanie pomóc w codziennym komunikowaniu się z chorym. Opieka nad osobą z demencją ma ogromny wpływ na opiekunaWpływ emocjonalny na opiekunaPozytywny wpływ emocjonalny na opiekunaNegatywny wpływ emocjonalny na opiekunaOgólny wpływ na opiekuna zajmującego się chorym na demencjęDodatkowe problemy występujące w nieformalnej opieceWpływ ekonomiczny na opiekunaDemencja starcza – jak sobie radzić?Jak komunikować się z pacjentem cierpiącym na demencję?Demencja starcza – jak postępować z chorym, który ma problemy z jedzeniem?Demencja – jak postępować gdy chory przyjmuje mniej jedzenia niż dotychczas?Jak pomóc osobie z demencją starczą w jedzeniu? Starsze osoby cierpiące na demencję w dużej mierze są zależne od wsparcia, miłości oraz pomocy rodziny i opiekunów. Aby móc właściwie opiekować się osobą z demencją, opiekun musi być obdarzony dużą dozą empatii, cierpliwości i byłoby idealnie, gdyby posiadał już doświadczenie w opiece nad osobą z demencją. Opieka nad osobą z demencją ma ogromny wpływ na opiekuna Opieka nad chorym z demencją starczą odbija się we wszystkich sferach życia opiekuna. Przede wszystkim ma wpływ na sferę socjalną, fizyczną i psychiczną. Może również wpływać na ekonomiczną część życia, co jest bardzo częste zwłaszcza w przypadku nieformalnych opiekunów. Tacy opiekunowie – najczęściej członkowie rodziny – są jeszcze bardziej obciążeni negatywnym wpływem opieki nad osobą chorującą na demencję. Wielu nieformalnych opiekunów ma poza opieką pełnoetatową pracę, co w połączeniu z opieką nad chorym po godzinach pracy sprawia, że codzienne życie takiego opiekuna nie należy do łatwych. Wpływ emocjonalny na opiekuna Według badań naukowych, opieka nad osobą z demencją może mieć zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na opiekuna. Pozytywny wpływ emocjonalny na opiekuna Poczucie bycia potrzebnym Większa samoświadomość Rozwój osobisty i duchowy Satysfakcja z niesienia pomocy potrzebującym Negatywny wpływ emocjonalny na opiekuna Mieszkanie z pacjentem chorym na demencję oznacza podwyższony poziom stresu podwyższone ryzyko zachorowania na depresję u rodzinnych nieformalnych opiekunów jest możliwość wystąpienia syndromu zwanego “carer burden”, czyli „brzemię opiekuna” – czyli rodzaj poczucia ciągłego obciążenia psychicznego opieką nad osobą chorą. Jest to rodzaj stresu związany z faktem bycia opiekunem i nieustającego wrażenia, że jest się odpowiedzialnym za osobę pozostającą pod opieką możliwość wystąpienia problemów ze snem, które mogą przerodzić się w bezsenność Ogólny wpływ na opiekuna zajmującego się chorym na demencję Permanentny stres związany z opieką nad osobą chorą na demencję może negatywnie wpływać również na ciało opiekuna. Długotrwały stres jest bardzo niebezpieczny dla opiekunów. Na co może wpłynąć taki długotrwały stres: Może wpłynąć na system odpornościowy Przyczynia się do rozwoju nadciśnienia Jest odpowiedzialny za podwyższone ryzyko zachorowania na choroby układu krążenia Powyższe choroby stwarzają duże zagrożenie dla organizmu. Problem może być jeszcze poważniejszy w przypadku opieki domowej nad pacjentem, który jest krewnym opiekuna – taki opiekun jest jeszcze bardziej narażony na wystąpienie wyżej wymienionych negatywnych skutków zdrowotnych sprawowania opieki nad chorym na demencję. Dodatkowe problemy występujące w nieformalnej opiece Wpływ ekonomiczny na opiekuna Koszt całkowity opieki nad osobą z demencją to nie tylko pieniądze wydane bezpośrednio na opiekę, ale w przypadku nieformalnych opiekunów, to również czas, który opiekun spędza z osobą pozostającą pod jego opieką. Zdarza się, że opiekunowie rodzinni muszą zaprzestać wykonywania pracy zarobkowej (np. przechodzą na wcześniejszą emeryturę). Taki dochód utracony również zalicza się do kosztów związanych z opieką. Demencja starcza – jak sobie radzić? Opieka nad osobą z demencją niesie za sobą wiele wyzwań. Demencja może objawiać się utratą pamięci, problemami w komunikacji czy ogólną dezorientacją. Mogą to być różne problemy, dlatego też nie ma jednej łatwej wskazówki lub rady na temat tego, jak opiekować się osobą chorą na demencję. Można jednak stwierdzić, że przestrzeganie pewnych uniwersalnych zasad dotyczących opieki nad osobą z demencją może bardzo ułatwić codzienne zmagania opiekuna. Demencja – jak się opiekować? Cierpliwość jest cnotą. Dla pacjentów cierpiących na demencję zwykłe sprawy dnia codziennego mogą być dużym utrudnieniem. W związku z tym opiekun powinien być dla nich ułatwieniem. Powinien on rozumieć, że pewne czynności i pozornie łatwe sprawy są dla nich trudniejsze i wymagają więcej czasu. Tacy chorzy potrzebują cierpliwego opiekuna, który będzie ich traktował z szacunkiem. Prostota jest najlepsza. Opiekun osoby z demencją powinien zadbać, aby środowisko, w którym żyje podopieczny było spokojne i tak proste, jak to tylko możliwe. Należy ograniczyć wszelkie możliwe czynniki rozpraszające. Atmosfera powinna być spokojna. Można na przykład włączyć bardzo delikatną muzykę, użyć delikatnego odświeżającego zapachu w pomieszczeniu oraz zadbać by oświetlenie było delikatne i nie za mocne. Mów prosto i wyraźnie. W przypadku opieki nad chorymi z demencją jedynie proste i precyzyjne komunikaty są efektywne, szczególnie w późniejszych stadiach rozwoju choroby. Czasem zwykła obecność może zmienić wszystko. Staraj się utrzymywać miłą atmosferę podczas opieki nad osobą cierpiącą na demencję. Jeśli to możliwe, staraj się rozśmieszać podopiecznego. Nie bez powodu mówi się, że śmiech to najlepsze lekarstwo na wszystko. Jak komunikować się z pacjentem cierpiącym na demencję? Komunikacja z osobą chorą na demencję jest bardzo różna od komunikacji z osobą zdrową. Opiekun musi być cierpliwy I mieć świadomość, że chory może miewać lepsze i gorsze dni. Osoba pozostająca pod opieką powinna czuć się bezpiecznie, co znacznie ułatwi dialog. Komunikacja powinna być jasna, prosta i krótka. Opiekun powinien powtarzać niezrozumiałe fragmenty swojej wypowiedzi tyle razy, ile jest to potrzebne. Może się powiem zdarzyć, że rozmówca cierpiący na demencję nie zrozumie wypowiedzi, nawet jeśli dotyczy czegoś co wydarzyło się przed chwilą, ponieważ po prostu zapomni co się stało. Trzeba to mieć na uwadze i cierpliwie podchodzić to tego typu sytuacji. Opiekun nie powinien zadawać pytań, które mogą w pewien sposób sprawdzać pamięć krótkotrwałą chorego. Ta pamięć jest bowiem silnie skorelowana z demencją. Dlatego też pytania typu: “pamiętasz kto odwiedził nas wczorajszego wieczora?” mogą skutkować jedynie odpowiedzią “nie” oraz poczuciem upokorzenia podopiecznego Należy za wszelką cenę unikać tego typu sytuacji. Nie jest także zalecane używanie sarkazmu czy ironii. Osoba cierpiąca na demencję z pewnością nie zrozumie tego typu przekazu i może on wprowadzić tylko niepotrzebny zamęt. W najgorszym razie osoba z demencją może się po prostu poczuć urażona lub zraniona. Demencja starcza – jak postępować z chorym, który ma problemy z jedzeniem? Problemy z jedzeniem bardzo często występują wśród osób chorych na demencję. Dlaczego jednak do tego dochodzi? Dlaczego chorzy przestają jeść lub mają problem z jedzeniem? To może być spowodowane ogólnym osłabieniem, kiedy to mięśnie odpowiedzialne za przełykanie stają się słabe i uniemożliwiają swobodne połykanie. Wówczas mózg nie kontroluje przełykania właściwie. Przełykanie może być wówczas utrudnione albo całkowicie uniemożliwione. Dodatkowe problemy, jak pleśniawki, afty czy drobne rany w jamie ustnej mogą dodatkowo wpłynąć na pogorszenie funkcji jedzenia. Demencja – jak postępować gdy chory przyjmuje mniej jedzenia niż dotychczas? Pierwszą, najważniejszą zasadą w przypadku żywienia chorych na demencje jest to, aby chory jadł samodzielnie tak długo, jak to tylko jest możliwe, nawet jeśli są to małe porcje. Normalne jedzenie spożyte w sposób tradycyjny jest zawsze lepsze od żywienia przez sondę. Tego typu mechaniczne żywienie powinno być używane tylko w wypadkach, gdy nie ma już innego wyjścia i chory nie jest w stanie nic spożyć samodzielnie. Zakładanie sondy czy aplikowanie kroplówek to zawsze stress dla chorego. A chory na demencję w szczególności bardzo się stresuje, ponieważ niejednokrotnie nie rozumie co się z nim dzieje i że takie procedury mają na celu ułatwienie mu życia. Chory może uznać, że ktoś chce mu zrobić krzywdę. Często zdarza się zatem, że osoby podłączone do sondy próbują wyrwać sobie rurki doprowadzające i nie przyjmują tego typu pomocy. Zauważono, że sposób odżywiania osoby chorej na demencję wpływa na długość jej życia. Jedna trzecia pacjentów z zaawansowaną demencją, którzy mają podłączoną sondę żywieniową, umiera w ciągu miesiąca od jej założenia. Wydaje się zatem, że tradycyjne odżywianie, nawet w formie bardzo małych porcji, jest dużo lepsze niż wspomagane żywienie. Jak pomóc osobie z demencją starczą w jedzeniu? Żywienie I karmienie osób cierpiących na demencję, zwłaszcza w bardziej zaawansowanych stadiach choroby, może być bardzo trudne. Poniższe wskazówki mogą pomóc w zachęceniu chorego do jedzenia. Daj osobie chorej wystarczająco dużo czasu na posiłek. Ponieważ osoby chore na demencję mogą mieć problem z przełykaniem, powinno się dać im wystarczająco dużo czasu na swobodne spożycie posiłku. Należy im również przypominać, aby przełykali pokarm powoli, aby uniknąć zakrztuszenia się czy problemów z przełykaniem. Znajdź ciche miejsce do spożycia posiłków, ogranicz czynniki rozpraszające. Miejsce, w którym osoba chora spożywa posiłek powinno być ciche i znajdować się z dala od popularnych „rozpraszaczy” typu telewizja czy głośna muzyka. Serwuj tylko proste posiłki. Posiłki wielodaniowe i skomplikowane nie mają w przypadku osoby chorej na demencję większego sensu. Wiele dań może po prostu wyglądać na bardzo skomplikowany posiłek lub może po prostu przytłaczać. Podawaj choremu po jednym posiłku, dopiero jak skończy, można mu podać np. drugie danie lub deser. Bądź otwarty na zmiany preferencji żywieniowych i ulubionych czy nielubianych dań. Osoba cierpiąca na demencje może nagle całkowicie zmienić swoje preferencje żywieniowe i może z dnia na dzień przestać lubić ulubioną potrawę czy nagle uwielbiać coś, czego jeszcze niedawno po prostu by nie ruszyła. Trzeba mieć tego świadomość i cierpliwie podchodzić do tego typu zmian. Upewnij się, że posiłek ma odpowiednią temperaturę. Osoba, która cierpi na demencję czasem nie jest w stanie stwierdzić czy posiłek jest ciepły, czy zimny. Dlatego przed podaniem trzeba sprawdzić temperaturę dania, aby zapobiec ewentualnym poparzeniom jamy ustnej czy uniemożliwić zjedzenie za zimnej potrawy. Używaj kontrastów na stole. Może się to wydawać dziwne, ale dla osoby cierpiącej na demencję odróżnienie dania od talerza czy talerza od podkładki lub stołu może być niezwykle trudne. Dlatego opiekun powinien zadbać o to, by jedzenie łatwo było odróżnić od talerza, np. poprzez użycie talerza w jaskrawym kolorze czy kontrastującego obrusu. Upewnij się, że podopieczny jada odpowiednią ilość posiłków. Osoba cierpiąca na demencję może albo chcieć unikać jedzenia danego posiłku, albo wręcz odwrotnie – może chcieć jeść ten sam posiłek (np. śniadanie) kilka razy, ponieważ nie pamięta dokładnie, kiedy ostatnio jadła. W gestii opiekuna leży dopilnowanie, by podopieczny zjadł odpowiednią ilość posiłków: by nie jadł ich ani za dużo, ani nie pomijał żadnego. Od momentu diagnozy demencji do przejścia w opiekę nad osobą leżącą minąć może kilka lat. Rodzina doświadcza trudności i dźwiga bagaż wysiłku od samego początku. Wielu z nas zastanawia się "jak to się skończy?". Czasami upatrujemy końca, bo chcemy wiedzieć jak postępować, jak przygotować się. A czasami mamy już dosyć. Nie mniej podejmujemy wyzwanie ciągłej i kompleksowej opieki domowej. Trud jest ogromny ale stawiamy ponad wszystko dobro naszego bliskiego. Jak wygląda ostatni etap życia? Co można powiedzieć o opiekunach tej fazy? Nota: Niniejszy artykuł ma za zadanie podniesienie świadomości społecznej w temacie zdrowia poprzez edukację społeczną / zdrowotną i nie jest poradą medyczną czy rekomendacją w myśl rozumienia przepisów prawa. Stan zdrowia i możliwe działania terapeutyczne / profilaktyczne należy konsultować z pracownikiem ochrony zdrowia w danym zakresie jego kompetencji. SPIS TREŚCI: PROFIL DOŚWIADCZONEGO OPIEKUNA – CIĄGŁE POCZUCIE STRATY CHOROBY OTĘPIENNE – Z CODZIENNOŚCIĄ KU KRESOWI KIEDY ZACZYNA SIĘ OSTATNI ETAP ŻYCIA... ŹRÓDŁA WSPARCIA PROFIL DOŚWIADCZONEGO OPIEKUNA – CIĄGŁE POCZUCIE STRATY Początkowo łagodnie, ale w miarę upływu czasu coraz bardziej kontrastowo, zmienia się w demencji relacja między społecznymi i medycznymi aspektami opieki. W związku z tym wzrasta obciążenie stresem u opiekuna. Wydaje się, że początkowo aspekt społeczny choroby jest łagodny. Chory jest aktywny, wchodzi w interakcje, logiczne i w miarę spójne. Podobnie może mieć się sprawa z wymiarem medycznym. Chory jest w stanie sobą zarządzać i poddaje się aktywnemu leczeniu, nawet rehabilitacji. To co znane i co następuje powoli jest łatwiejsze do przyjęcia. Jednak zmiany związane z wiekiem mogą sprawić, że sytuacja stanie się momentalnie dużo trudniejsza, mimo iż demencja jest w początkowej fazie. Do zdarzeń stawiających rodziny w pogotowiu z dnia na dzień są np. upadki lub ostry ból. Nagle mobilność seniora spada do niskich wartości i zaraz pojawiają się powikłania wtórne. Mimo iż skutki zdarzenia z czasem uda się usunąć, to jednak na trwałe pogłębia się niepełnosprawność. Na skutek hospitalizacji obniża się sprawność funkcjonalna. Postępująca choroba otępienna będzie więc miała podatny grunt na którym działać będą musieli opiekunowie. Poczucie powolnego tracenia osoby bliskiej to de facto zaczynająca się żałoba. Wiele osób nie przeżyje jej dobrze, modelowo. Wiele nigdy z niej nie wyjdzie. Niemała część osób spokrewnionych, małżonków utraci bezpowrotnie własne zdrowie. Pomoc z zewnątrz i złoty środek często przyjdą za późno. Wszystko to z przekonania, że samemu zaopiekują się najlepiej a przebieg choroby uda się optymalnie opanować. Opiekunowie obciążeni są nowymi obowiązkami. Mogą nie uzyskać od chorego wystarczającego zrozumienia dla ich położenia i sami, bez udziału chorego muszą sobie dawać radę ze stratą, czyli progresją choroby, utratą kontaktu z kimś kogo znają. Emocjonalna bariera psychologiczna wynikająca z niedostępności chorego wydaje się pogłębiać bez końca. Opiekun potrafi całkowi Demencja starcza to wyzwanie, z którym niejednokrotnie mierzą się opiekunki w Niemczech. Jeśli opiekunka spróbuje wejść się w świat uczuć osób chorych na demencję, łatwiej przyjdzie jej komunikacja z nimi. Demencja starcza – zrozumieć chorego Dla osób dementywnych świat staje się dziwny i niezrozumiały, ponieważ tracą oni specyficzne dla człowieka umiejętności poznawcze i orientację. Nie potrafią umieścić przedmiotów, sytuacji i osób w szerszym kontekście. Z powodu zaburzenia funkcji przypominania mają ograniczony dostęp do swojej wcześniejszej wiedzy (pamięć semantyczna) i doświadczenia (pamięć epizodyczna – wymazywana wstecz), dzięki którym potrafili się odnaleźć w każdej sytuacji. Brakuje im wiedzy i pewności źródeł, które służą opanowaniu obecnej sytuacji. Często zanika granica między snem, rzeczywistością i przeszłością. Chorzy mają halucynacje, które odczuwają jako realne sytuacje. W kontakcie z osobą dementywną często nie daje się wytłumaczyć im ich irracjonalności. W idealnym przypadku jednak opiekunka w Niemczech powinna podchwycić nastrój, jaki kryje się za halucynacjami. Jeśli chory jest jeszcze w stanie rozpoznać, że jego zachowanie jest w danej sytuacji nieadekwatne, może się to u niego skończyć niepokojem i poczuciem rezygnacji. Osoby, które chorują na demencję, często czują się nierozumiane, jakby ktoś nimi dowodził lub sprawował nad nimi kuratelę. Nie potrafią pojąć motywów decyzji swoich opiekunów. Zaskakujący jest jednak fakt, że wielu chorych potrafi wyrazić swoje życzenia. Niektórzy potrafią jeszcze wyczuć, czy ktoś w ich towarzystwie się nudzi lub czuje się dotknięty ich zachowaniem. W zaawansowanym stadium tracą jednak umiejętność kontaktu emocjonalnego. Stanowi to duże obciążenie dla członków rodziny i powoduje, że praca w Niemczech, opieka nad nimi, jest także psychicznie trudna. Chorzy reagują często podenerwowaniem, gdy obarcza się ich odpowiedzialnością za rzeczy, o których w międzyczasie zapomnieli, a tym samym czują się podwójnie obciążeni, raz przez to, że zarzuca im się popełnienie błędu, a także przez to, że zostają skonfrontowani ze swoimi słabościami. Uczucia osób chorych na demencję Mimo wszystko opiekunka musi pamiętać, że chorzy na demencję mają jeszcze uczucia. Szczególnym problemem są depresje, manifestujące się przed nadejściem demencji, często wtedy, gdy chorzy zauważają swój spadek formy duchowej. Objawy depresji mogą być podobne do tych zwiastujących demencję, stąd zdarza się, że przy zbyt małej wiedzy choroby te są ze sobą mylone. Im bardziej zaawansowana demencja, tym bardziej płaski staje się świat uczuć. Ustępują one afektywnej obojętności z brakiem umiejętności odczuwania smutku, radości lub wyrażania uczuć, przy równoległej utracie zainteresowania światem zewnętrznym. Osoby chore na demencję potrzebują dużo czasu na reakcję i działanie. W zaawansowanym stadium wystarczające odżywianie nie jest możliwe drogą naturalną, ponieważ chorzy w skutek zaburzenia bodźców nie są w stanie połykać pokarmu. Opieka nad osobami starszymi w Niemczech wymaga wtedy niezwykłej cierpliwości i pochłania wiele czasu. Postępowanie z osobami dementywnymi Ze względu na pojawiające się objawy demencji starczej praca dla opiekunek w Niemczech powinna być dopasowana do ich zmienionego sposobu przeżywania. Najważniejsza jest cierpliwość. Przez okazywanie zniecierpliwienia chory ma wrażenie, że coś zrobił źle, co jest z kolei przyczyną niezadowolenia, smutku, złego samopoczucia. Równie ważne jest, aby uświadomić sobie, że chorzy ze względu na zaburzenia pamięci są w stanie uczyć się tylko warunkowo. Większość z tego, co się do nich mówi, zapominają już po paru minutach. Dlatego nie można z nimi nic pewnego ustalać. Jednak można ich „musztrować”: gdy posadzimy chorego przy stole i mu wytłumaczymy, że to jest jego miejsce, to całkiem możliwe, że w przyszłości sam wybierze sobie to miejsce do siedzenia. Na pytanie: „Gdzie jest twoje miejsce?” chory będzie odpowiadał wymijająco, dlatego lepiej zrezygnować z zadawania pytań. Komunikacja a demencja Komunikacja powinna przebiegać w prostym języku. Z jednej strony jest to uwarunkowane osłabieniem słuchu w starszym wieku, z drugiej przez upośledzenie zdolności do abstrakcyjnego myślenia dłuższe zdania okazują się nie zawsze zrozumiałe. Każde zdanie powinno zawierać jedną informację. Także nie mówimy: „Wstań i załóż płaszcz“, tylko „Wstań proszę“, a dopiero później podajemy następną informację. Język powinien być prosty, a zdania krótkie i wyraziste. Często powiedzenia i przysłowia są lepiej rozumiane niż abstrakcyjne zwroty. Warto zapamiętać sobie zwroty i pojęcia, które chory rozumie i korzystać z nich w dalszej komunikacji. Należy również unikać kłótni z chorym na demencję, nawet jeśli nie ma racji, ponieważ wzmocni to jedynie uczucie zmieszania i niezadowolenia, które pozostaną po kłótni (nawet jeśli nie jest on już w stanie przypomnieć sobie samego zajścia). Dla chorego na demencję kłótnia jest tym bardziej niebezpieczna, gdyż nie jest on w stanie odnieść się do swojego doświadczenia, że kłótnie mijają – chorzy żyją prawie wyłącznie w teraźniejszości. Przyszłość nie ma dla nich żadnego znaczenia. Gdy mowa jest ledwo możliwa, ważne jest, aby pobudzać inne zmysły. Do podopiecznego można dotrzeć przez smak, zapach, obraz, dźwięk, ruch i dotyk, np. podopieczny może się ożywić na dźwięk znanych pieśni ludowych. Niemniej trzeba pamiętać, że niektóre zmysły mogą ulec zmianie. I tak zmysł smaku wyostrza się przede wszystkim na słodkie potrawy. Należy jednak uważać, aby nie angażować zbyt wielu zmysłów przez wiele bodźców na raz. Nałożenie się kilku wrażeń zmysłowych może stwarzać poczucie zagrożenia, ponieważ chory nie umie rozdzielić różnych wrażeń od siebie i przyporządkować znanym sobie kategoriom. Nadmiar bodźców prowadzi raczej do zmieszania niż stymulacji. Należy szukać równowagi pomiędzy nadwyżką, a absolutnym niedoborem bodźców. Biografia Jedną z metod pracy z podopiecznym – polecanym dla każdej opiekunki w Niemczech – jest tworzenie biografii, dzięki której można się dowiedzieć, jakie znaczenie mają dla chorego pewne zachowania. Np. co to znaczy, gdy podopieczny nie chce iść wieczorem spać? Czy daje sygnał „Brakuje mi herbaty przed snem” czy może ma na myśli: „Tęsknię za moją żoną”? Im dokładniej poznamy przyzwyczajenia i cechy chorego, tym łatwiej będzie nam go zrozumieć. Również przy tej metodzie zaleca się prowadzenie gruntownej dokumentacji i ścisłą współpracę ze wszystkimi osobami zaangażowanymi w opiekę. Praca w Niemczech. Opieka nad osobami starszymi z demencją a postępowanie z samym sobą Podczas pracy z osobą, u której występują objawy demencji starczej, ważne jest także myślenie o samym sobie, co niestety często jest niedocenianym problemem. W dużej mierze dotyczy on najbliższej rodziny seniora, ale z łatwością może dotknąć opiekunki pracujące w Niemczech. Szczególnie, jeśli jest ona jedyną osobą na co dzień stykająca się z chorym. Bliscy podopiecznego często zaniedbują kontakty społeczne i żyją niemalże wyłącznie dla chorego, z którym ledwo mogą się porozumieć. Dopada ich poczucie winy z powodu narastającej agresji wobec podopiecznego. Boją się, że w nieodległej przyszłości zachorują na podobną chorobę. Gdy chory zachowuje się nielogicznie, w naszych oczach wygląda to na złośliwość, brak dobrej woli. Wszystko to kończy się w wielu przypadkach depresją lub zaburzeniami psychosomatycznymi jak np. chroniczne bóle. Problemy u opiekunów czy rodziny często pojawiają się po śmierci podopiecznego. Demencja starcza, kilka faktów o chorobie Demencja oznacza znaczne obniżenie sprawności umysłowej, emocjonalnej i społecznej, które prowadzi do umniejszenia funkcji społecznych i niemal zawsze towarzyszy chorobie mózgu. Choroba dotyka przede wszystkim pamięci krótkotrwałej, w szczególności umiejętności myślenia, języka i motoryki, a w niektórych przypadkach powoduje również zmiany w strukturze osobowości. Kluczowe w zrozumieniu demencji jest różnicowanie między utratą nabytych już umiejętności, a wrodzonym brakiem uzdolnień. Obecnie znanych jest nam wiele, ale nie wszystkie, przyczyny demencji, a niektóre jej formy dają się leczyć w pewnym zakresie, co oznacza, że można opóźnić wystąpienie pewnych symptomów we wczesnym stadium demencji. Najczęściej występującą formą demencji, jednak nie jedyną, jest choroba Alzheimera. Demencja starcza można mieć różne przyczyny, a znaczące dla terapii jest stwierdzenie cech różnicujących. Głównym czynnikiem ryzyka jest zaawansowany wiek. Dłuższy okres życia kobiet jest zapewne najlepszym wytłumaczeniem, dlaczego to właśnie kobiety stanowią większy odsetek chorych na demencję. Depresje postrzega się jako czynnik ryzyka sprzyjający rozwojowi demencji, albowiem często pojawiają się w jej wczesnych stadiach demencji. Objawy demencji starczej Demencja (ICD-10 kod F00-F03) jest często skutkiem chronicznej i postępującej choroby mózgu z zaburzeniem wielu wyższych funkcji mózgowych, w tym pamięci, myślenia, orientacji, kondycji duchowej, liczenia, zdolności uczenia się, języka, mówienia i umiejętności dokonywania oceny i wyboru. Aby zdiagnozować demencję, zgodnie z układem ICD, symptomy choroby muszą występować przez minimum 6 miesięcy. Zmysły (organy, jak i działanie) funkcjonują u danej osoby jak zazwyczaj. Spadkowi umiejętności kognitywnych z reguły towarzyszą zmiany w kontroli stanów emocjonalnych, zachowań społecznych albo motywacji. Symptomy te występują również w przypadku choroby Alzheimera, chorób naczyniowych mózgu i innych, które w pierwszym lub drugim stopniu dotyczą mózgu i neuronów. Halucynacje i problemy z poruszaniem się Do objawów demencji należą także objawy motoryczne i symptomy psychotyczne, które mogą wystąpić we wszystkich rodzajach demencji. Przykładowo u chorych pojawiają się halucynacje optyczne. Zazwyczaj widzą oni najpierw w półmroku nieobecne osoby, z którymi nawet prowadzą rozmowy. We wczesnym stadium pacjenci są jeszcze w stanie zdystansować się od swoich pseudo-halucynacji, co oznacza, że wiedzą, iż osoby, z którymi rozmawiają są nieobecne. Później widzą zwierzęta lub postaci fantastyczne, wzory na ścianach, kłęby kurzu. W zaawansowanym stadium przeżywają groteskowe, często groźne rzeczy, np. uprowadzenia. Te sceniczne halucynacje są z reguły nacechowane strachem. Pacjentom zdarza się zachowywać agresywnie wobec działających w dobrej wierze bliskich, gdy wciągną ich w swój system obłędu. Granica z delirium jest w tym przypadku płynna. Zaburzenia motoryki należą do obrazu choroby w przypadku zaawansowanej demencji. Pacjentom z biegiem czasu sztywnieją coraz to większe obszary ciała. Ich chód się zmienia, stawiają małe kroki, szurają stopami, szeroko stawiają nogi. Są zagrożeni upadkiem, gdyż dochodzi do zaburzenia poczucia utrzymania równowagi. Osoby chore na demencję tracą inicjatywę, zaniedbują swoje hobby, higienę osobistą i porządki w mieszkaniu, wreszcie nie są w stanie odżywiać się w wystarczający sposób, nie mają chęci do jedzenia, zaprzestają odczuwać głód i w końcu zapominają o gryzieniu pokarmu i jego połykaniu. Chudną i stają się podatni na choroby wewnętrzne, jak np. zapalenie płuc. Zmienia się również ich dzienno-nocny rytm życia. Demencja starcza – etapy choroby Kryteria diagnostyczne dla demencji obejmują kombinacje deficytów umiejętności kognitywnych, emocjonalnych i społecznych, które prowadzą do osłabienia funkcji społecznych i zawodowych. Symptomem przewodnim jest zaburzenie pamięci. W początkowej fazie choroby pojawiają się zaburzenia pamięci krótkotrwałej i umiejętności postrzegania. W dalszym przebiegu zanikają również trwałe treści pamięci długotrwałej, a dotknięci chorobą z biegiem czasu tracą nabyte przez całe życie umiejętności i zdolności. Upośledzenie umiejętności kognitywnych nie występuje nagle, np. w postaci zamglenia świadomości lub delirum. Aby nastąpiło pogorszenie pamięci musi nastąpić jedno z następujących zaburzeń: afazja: zaburzenia mowy; apraksja: upośledzenie umiejętności wykonywania precyzyjnych, celowych ruchów; agnozja: upośledzenie umiejętności identyfikowania przedmiotów lub ich ponownego rozpoznawania; zaburzenia funkcji wykonawczych: planowania, organizacji, zachowywania kolejności. Czy demencja i Alzheimer oznaczają to samo? I tak i nie. Ze względu na zaburzenia pracy mózgu chorobę Alzheimera można łączyć z demencją, jednak są to dwie oddzielne jednostki chorobowe. Ich objawy są częściowo zbliżone, jednak kluczową kwestią jest to, że Alzheimer może być przyczyną demencji, a ta zaś skutkiem choroby Alzheimera. W dalszej części artykułu wskazujemy różnice między tymi dwoma chorobami, co z pewnością będzie wsparciem do lepszego wykonywania obowiązków dla Opiekunek, których podopieczni cierpią na te jest różnica między Alzheimerem a demencją?Choroba Alzheimera jest przyczyną około 60% przypadków demencji. Nie jest to pełna skala objawów, jeśli chodzi o rozpoznanie tych dwóch chorób, więc nie można między tymi dwoma frazami postawić znaku równości. Czym się różni demencja od Alzheimera? Warto wiedzieć, że:Demencja może mieć postać tymczasową lub odwracalną, a Alzheimer – może mieć kilka przyczyn, choroba Parkinsona, Huntingtona czy zaburza w naszym organizmie tylko czynniki psychiczne tj. pamięć, osobowość, a także wywołuje apatię. Alzheimer natomiast powoduje też problemy z mówieniem, przełykaniem czy a Alzheimer – poniżej przedstawiamy charakterystykę poszczególnych podaje Wikipedia, choroba Alzheimera to „najczęstsza postać otępienia, nieuleczalna i postępująca choroba neurodegeneracyjna, prowadząca do śmierci pacjenta”.Objawy Alzheimera:regularne zapominanie,powtarzanie zadawania pytań,gubienie przedmiotów,problem ze znalezieniem właściwych słów,depresja, rozdrażnienie,problemy z mową, chodzeniem oraz szukasz więcej informacji na temat Alzheimera, przeczytaj nasz artykuł: „Alzheimer – co musi wiedzieć Opiekunka osób starszych?”.To samo źródło definiuje demencję starczą jako grupę „chorób mózgu, powodujących długoterminowe i często postępujące obniżenie zdolności myślenia i zapamiętywania, które są na tyle poważne, że utrudniają, a często uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie”.Objawy demencji:utrata pamięci,dezorientacja,problem z wykonywaniem zadań,zmiany nastroju,gubienie przedmiotów,ogólne wycofanie z życia chcesz znaleźć więcej informacji na temat demencji i otępienia, zachęcamy do zapoznania się z naszym artykułem: „Demencja – najważniejsze informacje”.Demencja starcza a Alzheimer – podsumowaniePytanie „czy demencja i Alzheimer to to samo” pojawia się dość często, dlatego jeszcze raz warto podkreślić, że nie. Demencja może wynikać z choroby Alzheimera, jednak Alzheimer nie musi być jej jedyną przyczyną. Alzheimer jest natomiast przykładem choroby, u której podłoża leży demencja, ale ze względu na inne objawy nie można ich ze sobą że jeżeli w naszym otoczeniu ktoś bliski zaczyna mieć niepokojące objawy, które mogą wskazywać na jedną z tych chorób, należy niezwłocznie udać się do lekarza neurologa. Ważną rolę odgrywają tu specjalne testy neuropsychologiczne, które pomagają w ocenie choroby. Dodatkowo lekarz zazwyczaj zaleca rezonans magnetyczny lub tomograf, aby wykluczyć inne przyczyny czy podjąć się opieki na osobą starszą? Sprawdź nasze oferty pracy dla Opiekunek w oferty pracyKraj:NiemcyOkres wyjazdu:6-8 tygodniZnajomość języka:mocna, komunikatywnaDo opieki jest Pani Hedwig (87l., 88kg, 155cm). Choruje na cukrzycę, demencją, ma inkontynencję, nosi pampersy, które sama sobie zmienia. Podopieczna ma problemy z mową o komunikacją, jest spokojną osobą, ale nieco zagubioną. Porusza się przy pomocy rollatora. Potrzebuje pomocy przy higienie oraz ubieraniu. Nie ma opieki w domu jednorodzinnym. Dla Opiekunki w Niemczech do dyspozycji jest osobne piętro z łazienką oraz dostępem do Internetu. Na zleceniu jest rower. W większych zakupach pomaga (67117)Wynagrodzenie:1700 € + 100 €Pani Karin (84l., 70kg, 168cm) choruje na osłabienie starcze oraz MSA . Podopieczna nosi okulary a także aparat słuchowy. Porusza się samodzielnie. Seniorka ma inkontynencję moczu. Potrzebuje niewielkiej pomocy przy higienie, ubiera się sama. Nie ma opieki nocnej, a do nagłych wypadków seniorka ma mieszka sama w domu jednorodzinnym. Dla Opiekunki w Niemczech do dyspozycji jest osobny pokój z łazienką oraz dostęp do Internetu. Na zleceniu jest samochód, opiekunka jeździ nim na opieki jest Pan Paul (85l., 80kg, 180cm). Choruje na cukrzycę, demencję, nadciśnienie, niewydolność serca i ma inkontynencję moczu. Nosi okulary. Podopieczny ma początkową demencję, występują u niego problemy z pamięcią. Porusza się na wózku inwalidzkim, ale sam ustoi na nogach więc nie trzeba go dźwigać. Potrzebuje pomocy przy higienie oraz ubieraniu. Nie ma opieki w do niego Pflegedienst – lekarstwa, rajstopy uciskowe, pomoc przy kąpieli. Podopieczny korzysta z liftów i krzesełka z w domu jednorodzinnym. Dla Opiekuna w Niemczech do dyspozycji jest osobny pokój z dostępem do Internetu. Na zleceniu jest samochód z manualną skrzynią biegów. Po przerwie będzie wracał Opiekun, który również wprowadzi w JAKO OPIEKUNKA NIEMCY

demencja starcza a śmierć